π. Δανιήλ και π. Σαράντης για τα λειτουργικά

 

http://anavaseis.blogspot.com

Ὄχι καί ἄκυρα τά μυστήρια!

Καλός κληρικός ὁ π. Σαράντης Σαράντος. Πολλοί τόν συμπα­θοῦν καί γιά τόν ἀγῶνα του μετά τήν ἀποδημία τῆς καλῆς του πρε­σβυτέρας. Κι ἄλλοι γιά τήν προσφορά του ὡς καθηγητοῦ στή Ριζά­ρειο καί ἐξομολόγου. Ἐκπλαγήκαμε, ὅμως ὅταν στό περιοδικό «Θεοδρομία» (Ὀκτωβρ. – Δεκ. 2009, σελ. 499-523) διαβάσαμε κείμε­νό του, πού περιέχει μεταξύ ἄλλων καί τίς παρακάτω φράσεις:

«Οἱ ἐνέργειες τοῦ Σεβασμιωτάτου διαστρέφουν τό ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν χριστιανῶν».

«Ἐνεργεῖ ἀθέσμως ἐκκλησιολογικά».

«Ἐνεργεῖ ἀσεβῶς ὡς πρός τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας».

«Ἐνεργεῖ καταφρονητικῶς ἔναντι τῶν Ἁγίων Πατέρων».

«Ἐνεργεῖ διαστροφή τῆς Ὀρθοδόξου Λατρείας»

«Προκαλεῖ ἀπροσμέτρητη πνευματική βλάβη τῆς Ἐκκλη­σίας, ἡ ὁποία προκύπτει ἀπό τή διαστροφή τῆς Ὀρθοδόξου Λατρείας».

«Διαπράττει ἱεροσυλία».

«Συμπληρώνει τούς λόγους τοῦ Κυρίου μέ δικά του ἐγωι­στι­κά καί εὐτελῆ λόγια».

«Μήπως πρέπει νά διερωτηθοῦμε κατά πόσον μέ τίς αὐθαίρετες ἀλλοιώσεις του ἐνεργεῖ ἡ θεία Χάρις κατά τήν τέλεση τῶν Μυστηρίων;».(ἐδῶ ἀμφισβητεῖται ἡ ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων τοῦ Σεβασμιωτάτου!).

«Ὅσα ἐνεργεῖ ὁ Σεβασμιώτατος συγκλίνουν στή λατρεία τοῦ Ἀντιχρίστου»!

Οἱ παραπάνω ἐκφράσεις ἀναφέρονται ἀπό τόν π. Σαράντη γιά τόν ἐπίσκοπο Μελέτιο,
Μητροπολίτη Νικοπόλεως!

Ὅλοι γνωρίζουν τό ἦθος καί τή θεολογική κατάρτισι τοῦ ἐπισκόπου Μελετίου.

Ὅλοι συμφωνοῦν, ὅτι εἶναι διάκονος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, μέ συνέπεια ζωῆς καί καρπούς πνευματικούς.

Μπορεῖ ὁ πατήρ Σαράντης νά διαφωνῆ μέ ποιμαντικές ἐνέρ­γειες τοῦ σοφοῦ Μητροπολίτου. Γιατί ὅμως νά μήν ἐκφράζη τή διαφωνία του μέ βάσι τήν Ἀγία Γραφή καί τούς ἱερούς Κανόνες;

Ἡ λατρεία μας ὁπωσδήποτε εἶναι ὑπέροχη, ὄχι ὅμως καί … θεόπνευστη! Ὁ π. Σαράντης γράφει σχετικά: «Μιά λατρεία θεό­πνευστη… εἶναι ὁ φραγμός διά τοῦ ὁποίου περιφράττει ὁ Χριστός τήν Ἐκκλησία Του».

Φρονοῦμε, ὅτι τό κείμενο τοῦ π. Σαράντη στή «Θεοδρομία» δημιουργεῖ ἐκκλησιολογικά προβλήματα. Τό νά θέτη ἕνας πρεσβύ­τερος ὑπό ἀμφισβήτησι τήν ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων, πού τελεῖ ἕνας κανονικός ἐπίσκοπος, καί μάλιστα τοῦ ἤθους καί τῆς ἁγιότητας τοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως π. Μελετίου, αὐτό ἀποτελεῖ ἐκκλησιαστικό παράπτωμα καί βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Φτάνουμε στό σημεῖο νά λέμε γιά Ἐπίσκοπο, ὅτι λατρεύει τόν Ἀντίχριστο κι ὅτι τά μυστήριά του εἶναι ἄκυρα;
από το περιοδικό ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ, τεῦχος Ἀπριλίου 2010, σελίδα 61

Ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τόν πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Δανιήλ Ἀεράκη.

Ἐξ αἰτίας τοῦ ἄρθρου μου πού δημοσιεύθηκε στό περιοδικό Θεοδρομία - Ὀκτώβριος Δεκέμβριος 2009 – μέ τίτλο «Η ΑΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ», ἦρθε στό φῶς τῆς δημοσιότητος κριτική Σας, δημοσιευμένη στό περιοδικό ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ, τεῦχος Ἀπριλίου 2010, σελίδα 61.

Στό πρῶτο μέρος τῆς κριτικῆς Σας μέ μαῦρα (Bold) γράμματα, ἐπαναλαμβάνετε χτυπητές ἐκφράσεις τοῦ ἄρθρου, πού χαρακτηρίζουν τό πρωτοφανές, ἄηθες καί ἀντιπατερικό πνεῦμα τῶν μεταγλωττίσεων τοῦ Σεβασμιωτάτου Μελετίου, Μητροπολίτου Νικοπόλεως καί Πρεβέζης, πού ἐπιχειρεῖ κατά τῆς Ὀρθοδόξου πλουσίας θεοπνεύστου λατρείας μας.

Ἀσφαλῶς καί δέν διεκδικοῦμε τό παπικό ἀλάθητο. Ὅμως ὅλες αὐτές οἱ φράσεις μας καί οἱ αὐστηροί χαρακτηρισμοί τοῦ ἀποδομητικοῦ κατά τῆς λατρείας μας ἔργου τοῦ Σεβασμιωτάτου Μελετίου, εἶναι ἀποτέλεσμα ἔκπληξης καί ἀπορίας.

Γιατί θά πρέπει νά θεωρεῖται ἀπηρχαιωμένη ἡ τόσο ζωντανή καί ρέουσα λατρεία μας, τήν ὁποία ἐκτιμοῦν καί θαυμάζουν ἀκόμα καί ἑτερόδοξοι ἤ ἀκόμα καί ἀλλόδοξοι, ὅταν κάπου τήν ἀνακα­λύπτουν;

Ὡς γνωστό, οἱ Δυτικοί, ἰδιαίτερα οἱ παπικοί, μετά τήν Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο ψαλίδισαν καί «ἐκσυγχρόνισαν» τή λατρεία τους μέ σκοπό νά γίνει πιό προσιτή στό νεωτερικό ἤ πιό σύγχρονα μετανεωτερικό ἄνθρωπο. Κόμπλεξ ἐκσυγχρονιστικό πού ὄχι μόνο δέν ἔφερε πλήθη νέων στήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί κόστισε τήν ἀπομά­κρυνση τῶν νέων ἤ καί τῶν μεγαλυτέρων συντηρη­τικῶν. Καρδινάλιοι καλοπροαίρετοι ὁμολογοῦν σήμερα, ὅτι ἡ ἐκσυγχρονι­στική τους βατικάνεια λατρευτική μεταρρύθμιση ἀπέτυχε.

Ἔχοντες συνολική εἰκόνα τῶν μεταγλωττίσεων τοῦ Σεβ. Μελετίου καί τῶν διαφόρων παρεμβάσεων

στή θεόπνευστη λατρεία μας, καί πάλι διερωτώμεθα, ἄν εἶναι ἔγκυρα αὐτά τά λατρευτικά κατασκευάσματα πού τελοῦνται ἤ πάσχει ἡ ἐγκυρότητά τους.

Βέβαια δέν κρύβει τήν ἀπαρέσκειά του ὁ Σεβ. Μελέτιος γιά τά δημιουργήματα τῶν ἁγίων Πατέρων καί τῶν ἁγίων Ὑμνογράφων -ἐμεῖς τά ὀνομάζουμε θεόπνευστα ἀριστουργήματα - ὅπως τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ. Ἐξηγεῖ μάλιστα ὅτι οἱ ἅγιοι αὐτοί ἔγραψαν στόν ἀρχαῖο Ἑλληνικό λόγο γιά νά τή «σπάσουν» στούς αἱρετικούς, πού γιά νά δείξουν τούς πολύξερους πιέστηκαν νά ἐπιδείξουν τίς γνώσεις τους στήν ἀρχαία Ἑλληνική. Παραθέτουμε στόν ἀναγνώστη τό τμῆμα τοῦ δημοσιεύματος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως στό περιοδικό «Σύναξη» γιά νά διαπιστωθεῖ ἀπό τόν ἀναγνώστη, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος ἔχει ἀνώτερη ἔγνοια γιά τή σωτηρία τῶν πιστῶν ἀπό τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας.

«Ὑπῆρξα ἱεροκήρυκας 55 ὁλόκληρα χρόνια τώρα. Καί σάν ἱερέας, κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, προτιμῶ κάθε φορά νά ἐκβαρβαρώνομαι ἐγώ, παρά νά γίνομαι γιά τόν ἀκούοντα ἀλλογενής καί βάρβαρος. Προτιμῶ νά ἀκολουθῶ τόν ἀντίθετο δρόμο ἀπό τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο καί τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Δαμασκηνό!

Ἐκεῖνοι λόγιοι κολοσσοί, γιά ἕνα πεῖσμα, νά δείξουν στούς εἰδωλολάτρες λογίους καί σέ κάποιους νοσηρά ἑλληνολάτρες βυζαντινούς, ὅτι ξέρουν καί αὐτοί ἑλληνικά, ἔφτιαξαν τά περίφημα ἀρχαιοελληνικοῦ τύπου ποιήματα καί ἄσματά τους. Ποῖος ἀπό τό ἐκκλησιαστικό κοινό μπόρεσε χωρίς λεξικά καί ἰδιαίτερες σπουδές νά καταλάβει ἀπό αὐτά κάτι;». (Ἀπό τό δημοσίευμα στό περιοδικό Σύναξη, τ. 112, σελ. 101). Χρειάζεται ἐδῶ νά γίνει κάποιος χαρακτηρισμός ἐκ μέρους μας τοῦ Σεβασμιωτάτου πού ὁ ἴδιος θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἀνώτερο ἀπό τούς Ἁγίους; Πάντως ἐδῶ ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρεται στό κήρυγμα καί ὄχι στή γλώσσα τῆς θείας Λατρείας. Οὐδείς τῶν συγχρόνων ἱεροκηρύκων μιλάει στήν ἀρχαία Ἑλληνική ἤ στήν καθαρεύουσα.

Μποροῦμε νά συμφωνήσουμε μέ τήν ἀήθη, ἀντιπαραδοσιακή τακτική τοῦ Σεβασμιωτάτου; Μποροῦμε νά μένουμε ἀπαθεῖς μπροστά σέ τέτοια ρήγματα πού δημιουργοῦνται στό πανακήρατο Σῶμα τῆς θείας Λατρείας;

Οἱ πνευματικοί πατέρες, παρά τούς πόδας τῶν ὁποίων ἐμαθητεύσαμε, δέν εἶχαν τέτοια νοοτροπία ἀκυρώσεως οὐδενός τῶν ἐγνωσμένων μεγάλων Ἁγίων Πατέρων διδασκάλων καί ὑμνο­γράφων, γιαυτό ξαφνιαζόμαστε καί ἀποροῦμε. Πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν «ἑπώμεθα τοῖς Ἁγίοις Πατράσι»;

Ὁ π. Πορφύριος, ὁ π. Ἰάκωβος, ὁ π. Παΐσιος δέ διανοήθηκαν ποτέ μιά τέτοια τομή στή θεία Λατρεία. Δέν τόλμησαν νά ἀγγίξουν παρεμβατικά τή θεία λατρεία μας. Ἴσως, ἐπειδή ἦταν ἀμόρφωτοι; Ἴσως, ἐπειδή δέν εἶχαν διδακτορικά; Ἦταν ἁπλοῖ σ’ ὅλο τόν ψυχισμό τους, σ’ ὅλη τή σκέψη καί νοοτροπία τους καί σ’ ὅλη τή ζωή τους. Δέν εἶχε μολυνθεῖ ὁ ἡγεμών νοῦς τους ἀπό τήν οἴηση τοῦ μορφωμένου, πεφυσιωμένου ἐν τῇ γνώσει ἀνθρώπου.

Ἀλλά καί σέ περιόδους δύσκολες γιά τό ἔθνος μας, ὅπως π.χ. κατά τήν Τουρκοκρατία, οἱ σεμνοί καί ἅγιοι πνευματικοί Πατέρες τοῦ γένους μας, διαποτισμένοι καί πεπληρωμένοι ἀπό τίς ἐν Χριστῷ λατρευτικές ἐμπειρίες δέν διανοήθηκαν νά ἀλλάξουν ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία ἀπό τήν τέλεια λατρεία μας, πού κατά τόν Ἅγιο Διονύσιο τόν Ἀρεοπαγίτη, ἀποτελεῖ εἰκόνα τῆς οὐρανίου θείας Λατρείας, τελουμένης ἐν τῇ θριαμβευούσῃ Ἐκκλησίᾳ. Τή θεανθρώπινη ἁγιοπνευματική ἐμπειρία τοῦ ὡς ἄνω Πατρός εἶχαν σέ τέλεια πληρότητα οἱ δύο μεγάλοι συγγραφεῖς πατέρες, ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί ὁ οὐρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος καθώς καί τό σύνολο τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας (consensus patrum). Τοιουτοτρόπως στρατευομένη Ἐκκλησία καί θριαμβεύουσα μυστι­κῶς, χαρισματικῶς καί θαυματουργικῶς ἀλληλοπερι­χωροῦ­νται κατά τήν τέλεση τῆς αὐτῆς, μιᾶς Λατρείας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ περίπτωση τοῦ Σεβ. Μελετίου παρασύρει καί πλειάδα κληρικῶν τῆς μητροπόλεώς Του γιά εὐνοήτους λόγους, ἐπίσης καί ἐλαχίστους κληρικούς κοντινῶν του μητροπόλεων. Κληρικοί μέ κοσμική νοοτροπία, μέ ἐκσυγχρονιστικά ἐλατήρια μεταγλωττίζουν ἤ παρεμβαίνουν αὐθαίρετα μέ καλή ἴσως ποιμαντική πρόθεση ἤ, φεῦ, καί μέ αὐτόνομα ἐγωκεντρικά (μή ἐκκλησιαστικά) ἐλατήρια. Τό ἀποτέλεσμα τῶν μεταγλωττίσεων εἶναι τά ξύλινα ἄχαρα κατασκευάσματα.

Πρό ἑνός ἔτους περίπου ἔλαβα προσκλητήριο γιά τό Γάμο ἑνός ζεύγους, τέκνων πολύ φίλου καί ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ κληρικοῦ καί πανεπιστημιακοῦ διδασκάλου. Τόσο τό ζεῦγος τῶν μελλονύμφων ὅσο καί οἱ γονεῖς, καθώς ἐπίσης καί ἅπαντες οἱ προσκεκλημένοι ἀνῆκαν στούς χριστιανούς μέ πανεπιστημιακή μόρφωση. Ὡστόσο ὁ ὑπεύθυνος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πρεβέζης - ἀσθενοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου – εἶχε τήν ἐπιμονή νά τελέσει τό μυστήριο τοῦ Γάμου καί τῆς συνημμένης θείας Λειτουργίας στή Δημοτική γλῶσσα. Προσωπικά εἶχα ἐξηγήσει ὅτι, ἄν τελεσθεῖ τό μυστήριο στή δημοτική, θά φύγω. Προτίμησα νά μή συμμετάσχω καθόλου γιά νά μή προσβάλω τούς μελλονύμφους καί τούς γονεῖς. Ἄλλος φίλος ἱερέας μέ πολλαπλῆ πανεπιστημιακή παιδεία παρέστη στή μισή διαδικασία. Δέν ἄντεξε τήν ξεραΐλα τῆς δημοτικῆς καί τῆς παραποίησης καί ἔφυγε ἀγανακτισμένος ἀπό τή βάναυση καταστροφή τῆς μοναδικῆς σέ ἀξία λατρείας μας, χωρίς νά ὑπάρχει κανένας ποιμαντικός λόγος.

Δυό τρεῖς ἄλλοι φίλοι λαϊκοί μοῦ ἀνέφεραν, ὅτι κατά τήν περίοδο τῶν διακοπῶν τους παρευρέθηκαν στήν ὡς ἄνω ἱερά Μητρόπολη Πρεβέζης, σέ ἐξόδια ἱερά Ἀκολουθία καί δέν καταλάβαιναν τί γινόταν, τί λεγόταν, τί ἐτελεῖτο λειτουργικά. Νόμιζαν πώς κατά λάθος βρέθηκαν σέ συνάθροιση Ἰεχωβάδων ἤ Προτεσταντῶν. Ἡ λύπη τους γι’ αὐτή τήν κατάντια τῆς θείας λατρείας μας ἦταν ἀπερίγραπτη.

Εἶναι πρόφαση ὅτι οἱ πιστοί δέν καταλαβαίνουν τή γλῶσσα καί γιαυτό εἰσάγονται οἱ μεταφράσεις. Δυστυχῶς ἔχουν φθάσει στό σημεῖο οἱ κληρικοί τοῦ Σεβασμιωτάτου νά διαβάζουν τίς εὐχές τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, στίς ἕξι Ἰανουαρίου, κατά τή Δεσποτική ἑορτή τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στή δημοτική. Οἱ εὐχές ἀποτελοῦν ἀριστουργήματα τοῦ Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, μοναδικά σέ πλούσια ἄκτιστη Χάρη, μνημεῖα ἀσυναγώνιστα ζωντανοῦ ρέοντος ἀρχαιοελληνικοῦ λόγου, γεμάτα ἀπό τή θεολο­γία, ἀνθρωπολογία, ἐκκλησιολογία, κοσμολογία, φιλανθρωπία καί φιλοθεΐα τῆς Ἐκκλησίας μας. Στό κείμενο πού δημοσιεύσαμε στή Θεοδρομία παραθέτουμε ἐνδεικτικά, ἐπίμαχα ἀποσπάσματα τῶν ἐξαιρετικῶν εὐχῶν τοῦ ἁγίου Σωφρονίου, παράλληλα τοποθετημένα τό ἀρχαῖο κείμενο καί ἡ μετάφραση, γιά νά διαπιστώσει ἄμεσα ὁ ἀναγνώστης τόν εὐτελισμό καί τή διαστροφή, ἤ μᾶλλον καταστροφή τοῦ θεοπνεύστου κειμένου τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων.

Κάθε χρόνο τελοῦμε τήν Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ καί διαβάζουμε τίς Εὐχές φυσικά στό πρωτότυπο ἀρχαῖο κείμενο, σέ μιά λιμνούλα, ἑκατό μέτρα μακρύτερα ἀπό τό Ναό τῆς ἐνορίας μας. Συγκεντρώνονται περίπου δύο χιλιάδες πιστοί μέ τά μικρά παιδάκια τους μέσα στό καταχείμωνο καί παρακολουθοῦν μέ ὑποδειγματική προσοχή καί κοσμιότητα. Πῶς μποροῦν καί πα­ρακολουθοῦν τό ἀρχαῖο κείμενο; Τί τούς σαγηνεύει; Προφανῶς ἡ ἄκτιστη θεία Χάρις καί ἡ ἀπίστευτη ὀμορφιά τοῦ σπανίου σέ ἀξία ἕλληνος πάμπλουτου λόγου τοῦ Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσο­λύ­μων, ἐγνωσμένου γιά τή μόρφωση, ἁγιότητα, ποιμαντική ἐντι­μό­τητα, ἀπαλλαγμένου ἀπό κάθε μεταπτωτική ἐνδοκοσμική σκοπιμότητα ἁγίου Ἀνδρός. Τόσο χαμηλοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου θεω­ροῦ­νται οἱ Πρεβεζιάνοι πού δέν τούς ἀξίζει νά ἀκοῦνε τά ἴδια θεόπνευστα ἀριστουργήματα;

Τρεῖς ἔγκριτοι ἐπώνυμοι Ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι πατέρες:

α. Ἱερομόναχος Γρηγόριος, γέροντας Ἱεροῦ Κελλίου Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Καρυῶν,

β. Ἱερομόναχος Ἀρσένιος, γέροντας Ἱεροῦ Κελλίου Γεννεσίου τῆς Θεοτόκου «Παναγούδας»,

γ. Ἱερομόναχος Εὐθύμιος, γέροντας Ἱερᾶς Καλύβης Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Καψάλας,

μετά τῶν συνοδειῶν τους καταθέτουν γραπτῶς στό περιοδικό «Παρακαταθήκη» 70^ο τεῦχος τήν κρυστάλλινη ἄποψή τους γιά τό θέμα τῶν μεταγλωττίσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων. Μέ ἐπικεφαλίδα «Περί μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων» δηλώνουν τήν ἀντίθεσή τους στίς μεταφράσεις-μεταγλωττίσεις πού γίνονται αὐθαίρετα σέ κάποια Ἱερά Μητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἐμπειρία τους προκύπτει ἀπό τήν ἐπαφή τους καί ἀπό τίς ἱερές ἐξομολογήσεις πολλῶν προσκυνητῶν στό Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἰδιαίτερα τονίζουν ὅτι δέν φταίει τό ἀρχαιοπρεπές γλωσσικό ἰδίωμα γιά τή συμμετοχή στή θεία Λατρεία, ὅσο ἡ συχνότητα, ἡ ἐπαφή καί ἡ ἐξοικείωση μέ τό λειτουργικό χῶρο καί χρόνο.

Εἶναι πολύ ἐνδιαφέρον καί ἄξιο μεγίστης ἀπορίας ταυτο­χρόνως, πῶς ἡ Ἱερά Μονή Προφήτου Ἠλιοῦ Πρεβέζης ἐξέδωκε βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ πλέον Ἐπισκόπου Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ Τιμιάδου, μέ τίτλο «Ἡ θεία εὐχαριστία στή ζωή τῆς ἐνορίας». Σέ δύο ἤ τρεῖς σελίδες ὁ ὡς ἄνω Ἐπίσκοπος ἐπιχειρηματολογεῖ λεπτο­μερῶς, γιά τό ὅτι δέν ἐπιτρέπονται γιά πολλούς λόγους οἱ μεταφράσεις τῶν Λειτουργικῶν κειμένων. Ἐνδεικτικά παραθέτουμε μικρό ἀπόσπα­σμα ἀπό τό ἀναφερόμενο βιβλίο:

«Ἄς μή παραξενευθοῦν μερικοί ἐάν συγκαταλέγουμε καί τήν γλῶσσα τήν λειτουργική στήν κατηγορία τοῦ μυστηρίου. Τό μυστήριο τῆς γλώσσας ἀποκτᾶ σπουδαιότητα ὅταν σκεφθοῦμε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποκτᾶ τήν αὐτοσυνειδησία της ἀπό τόν Λόγο. Ὅταν ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο. Στή συνέχεια, ἐμπιστεύεται σ’ αὐτήν τήν Ἐκκλησία του νά διακηρύξει αὐτόν τόν Λόγο στά πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἑπομένως ἡ λειτουργική γλῶσσα δέν εἶναι ἕνα ἀπό τά πρακτικά δευτερευούσης σημασίας θέματα, ὅπως τῆς καθημερινῆς ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Οὔτε μᾶς ἐπιτρέπεται μέ προχειρότητα νά συζητοῦμε γιά ἀλλαγές λειτουργικῆς γλώσσας, ἁπλοποίηση, ἐκσυγχρονισμό της» (σελ. 391).

Ἄς σημειώσουμε καί τοῦτο πού ἴσως δέν εἶναι γνωστό στούς πολλούς. Τά λαϊκότροπα ὑπάρχοντα Συναξάρια ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής, κατά τό τέλος τοῦ δεκάτου καί ἀρχές τοῦ ἑνδεκάτου αἰώνα τά μετέφερε σέ ἀρχαιοπρεπέστερη γλῶσσα καί τά παρέδωσε στήν Ἐκκλησία, ὥστε νά ἐνταχθοῦν στήν ἴδια γλωσσική ἐκφορά τῶν Μηναίων, καί νά ἀποτελέσουν σπουδαῖο λειτουργικό πλοῦτο μαζί μέ τή λοιπή θεία Λατρεία.

Ὑπάρχει καί πιό σοβαρό θέμα μέ τό Σεβασμιώτατο Ἅγιο Πρεβέζης. Ὄχι μόνο ἐχειροτόνησε εἰς πρεσβύτερον τόν πολιό αἰδεσιμολογιώτατο π. Κωνσταντῖνο Μπέη, ἀλλά καί εὐνοεῖ τήν αὐθαιρεσία καί τήν ἀταξία στό ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου διαμορφούμενο «τυπικό» τῆς θείας Λειτουργίας. Βάρβαρη καί ξύλινη ἡ λειτουργία αὐτή, τῆς νέας Ἐποχῆς, ξενίζει, σκανδαλίζει, μπερδεύει καί εὐτελίζει ὅ,τι ἱερότερο, ὅ,τι πιό κορυφαῖο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τή θεία Λειτουργία, μέ τήν ὁποία ἔχουν τραφεῖ γενιές καί γενιές πιστῶν εἴκοσι αἰώνων.

Στήν κριτική Σας, π. Δανιήλ, κάνετε μιά εὐθεῖα τοποθέτηση. Μόνο ἡ Ἁγία Γραφή, λέτε, εἶναι θεόπνευστη. Ἡ θεία Λειτουργία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου καί τοῦ Μ. Βασιλείου δέν εἶναι θεόπνευστες; Ἡ θεία Λατρεία πού προηγεῖται καί προετοιμάζει τό πλήρωμα τῶν πιστῶν πρός τή μετοχή τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου δέν εἶναι θεόπνευστη; Χιλιάδες ἤ μᾶλλον ἑκατομμύρια πιστοί ἀνά τούς αἰῶνες τράφηκαν, ἀναπτύχθηκαν καί ἔζησαν τήν ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή μέσα στή στρατευομένη μας Ἐκκλησία. Κατευοδώθηκαν πρός τή θριαμβεύουσα μέ αὐτή τή θεόπνευστη λατρεία πού ὁριοθετεῖται ἀνάμεσα στή θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη καί στή θεόπνευστη Καινή. Ὅλο αὐτό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔκανε λάθος; Παραπλανήθηκε πού τήν ἐχρησιμοποίησε ὡς ἱερό ὄχημα γιά νά φθάσουν οἱ πιστοί στήν ἐν Χριστῷ θέωση;

Μήπως πρέπει νά ἐπιμείνουμε ἐρωτῶντες; Σέ κάθε ἱερά Ἀκολουθία μόνο τό Εὐαγγελικό Κείμενο εἶναι θεόπνευστο, ἐνῷ τά πρότερα ἀλλά καί τά ὕστερα τροπάρια εἶναι ἐλλειμματικά ὡς πρός τή θεοπνευστία τους; Οἱ στίχοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἤ οἱ ἱεροί Ψαλμοί της μήπως καί αὐτοί παρουσιάζουν κάποια ἐλλείμματα θεοπνευστίας, ἐπειδή ἐγκατασπείρονται μέσα σ’ ὅλο τό λατρευτικό Σῶμα τῆς κάθε ἱερᾶς Ἀκολουθίας; Ἔτσι δέν ἐξομοιωνόμαστε μέ τούς προτεστάντες πού δέχονται τή θεοπνευστία μόνο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐνῷ δέν δέχονται τή θεοπνευστία τῶν ἄλλων προσευχῶν; Δέν δέχονται τήν ἁγιότητα τῶν Ἁγίων οὔτε τή θεομητορικότητα τῆς Παναγίας μας. Τή θεωροῦν μόνο μιά πάρα πολύ καλή γυναίκα.

Ἐπίσης, π. Δανιήλ, μοῦ προσάπτετε μομφή στήν ὁμαδική συνυπογραφή ἄλλων δώδεκα κληρικῶν πού συμφωνοῦν μέ τά γραφόμενά μου. Οἱ συνυπογράφοντες αὐτοπροαιρέτως θέλησαν νά συνυπογράψουν, γιατί καί αὐτοί, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι ἀντιδροῦν στήν ἀποδόμηση τῆς Λατρείας μας. Ἄλλωστε τά κείμενα πού συνήθως συνυπογράφουν καί ἄλλοι πατέρες, ἀποτελοῦν προϊόντα συνεργασίας. Προσφέρουν τήν ἐπιστημονική, θεολογική, ποιμαντική καί ἱερατική ἐμπειρία τους ἀπό τήν διακονία στόν ἀπέραντο χῶρο τῶν ἐνοριῶν τους. Θά μποροῦσα νά προτείνω προσωπικά νά συνυπογράψουν καί νά ὑποστηρίξουν τίς θέσεις τοῦ ἄρθρου πολλοί περισσότεροι κληρικοί πού πέρασαν ἀπό τή Ριζάρειο Ἐκκλησιαστική Σχολή ἤ ἄλλοι πού εἶναι πνευματικά τέκνα μου. Δέ συνηθίζω νά πιέζω ἤ νά ἐκβιάζω νά ὑπογράψουν σέ λευκή ἤ σέ γραμμένη κόλλα γιά δημιουργία ἐντυπώσεων.

Ἐνδεικτική συμφωνία καί προσφορά δηλώνουν οἱ ὑπογρα­φές καί ἄλλων κληρικῶν καί ὄχι ὁμαδοποίηση. Αὐτό τό ἀποδει­κνύ­ουν καί προγενέστερες ἔγγραφες διαφωνίες, ἤ τοποθετήσεις σέ διάφορα ἐκκλησιαστικά θέματα.

Ὁμολογῶ ὅτι ποτέ δέν θά ἤθελα νά ἀντιλογήσω στό Σεβασμιώτατο Ἅγιο Πρεβέζης, τοῦ ὁποίου τό ἦθος καί οἱ καρποί, ὅπως διατείνεσθε, πανοσιολογιώτατε, εἶναι ἐγνωσμένοι. Οὔτε βέβαια καί μπορεῖ νά γίνει σύγκριση μέ περιπτώσεις ρόζ σκανδάλων.

Πράγματι π. Δανιήλ, δέν ἀσχολήθηκα ποτέ μέ ρόζ σκάνδαλα, Ἐπισκόπων ἤ κληρικῶν. Φρονῶ ὅτι μόνο ἡ τακτική ἐκκλησιαστική δικαιοσύνη ἤ ἡ κοσμική δικαιοσύνη μπορεῖ θεσμικά νά ἀσχοληθεῖ καί χρησιμοποιώντας τά ἔννομα κριτήριά της νά ἀθωώσει, ἤ νά καταδικάσει χαμηλόβαθμους ἤ ὑψηλοῦ βαθμοῦ κληρικούς.

Θά ἤθελα νά τελειώσω παραθέτοντας ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση: Νεοβαρλααμισμός ἡ «Λειτουργική Ἀναγέννηση», μέ τό περιεχόμενο τῆς ὁποίας συμφωνοῦμε ἀπόλυτα καί γιαυτό εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό, ὅτι ἀντιπαρατεθήκαμε μέ σθένος στή Λειτουργική Ἀνανέωση τοῦ προηγουμένου διοικητικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καθε­στῶτος. Συγκεκριμένα γράφει ὁ π. Θεόδωρος:

«Γιά νά γίνουμε ὅμως πιό πρακτικοί καί συγκεκριμένοι· ποιές εἶναι οἱ λειτουργικές ἀλλαγές πού προτείνονται ἀπό τούς ἀνανεωτές καί ἐκσυγχρονιστές; Θά ἀναφερθοῦμε στά σημαντικώτερα καί πάλιν ζητήματα, λεπτομερῆ ἀνάλυση τῶν ὁποίων εὑρίσκει κανείς στό μνημονευθέν μνημειῶδες τεῦχος τῆς «Θεοδρομίας» πού καταλαμβάνει τετρακόσιες πενήντα σελίδες (450). Προτείνονται λοιπόν ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ χρησιμοποιούμενου σήμερα μοναστικοῦ τυπικοῦ καί ἡ υἱοθέτηση τοῦ ἐγκαταλειφθέντος ἀσματικοῦ τυπ­ι­κοῦ, ἡ συντόμευση τοῦ χρόνου τῶν ἀκολουθιῶν πού θεωροῦνται μακρές καί κουραστικές, ἡ μεταφορά τοῦ χρόνου ἐνάρξεώς τους ἀργότερα, ὥστε νά ξεκουράζονται τό πρωί οἱ πιστοί πού θέλουν νά τίς παρακολουθήσουν, ἡ προτίμηση ὄχι ἀργῶν ἀλλά σύντομων βυζαντινῶν μελῶν, ἡ τέλεση δεύτερης λειτουργίας τήν ἴδια ἡμέρα ἀπό τόν ἴδιο ἱερέα, ἡ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων, ὥστε νά γίνονται κατανοητά ἀπό τό λαό, ἡ ἐκφώνηση τῶν εὐχῶν καί ὄχι ἡ μυστική ἀνάγνωσή τους, ἡ συμψαλμωδία τοῦ ἐκκλησιάσματος, ἡ κατάργηση τῶν ὑψηλῶν τέμπλων, ἡ συμμετοχή γυναικῶν στούς χορούς τῶν ἱεροψαλτῶν, ἡ χρήση μουσικῶν ὀργάνων μέσα στίς ἐκκλησίες, ἡ τετράφωνη ἀπόδοση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων, ἡ σύνταξη νέων ἀκολουθιῶν γιά τόν ἀρραβώνα καί τό γάμο, ὡς καί νέων εὐχῶν γιά τίς γυναῖκες μετά τόν τοκετό κατά τή διάρκεια τῆς λοχείας, ἡ μόνιμη στροφή τοῦ ἱερέως πρός τόν λαό κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἡ κήδευση τῶν ἀβαπτίστων νηπίων καί τῶν αὐτοκτο­νού­ντων, ἡ κατάργηση τοῦ ράσου, ἡ ἔμμεση ὑποκατάσταση τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως ἀπό ψυχιάτρους καί ψυχολόγους καί πολλά ἄλλα».

Τά παραπάνω χαρακτηρίζονται ἀπό τόν π. Θεόδωρο ὡς σύνδρομο νεοβαρλααμικό, τό ὁποῖο ὀδηγεῖ στήν παραποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Λατρείας καί στόν εὐκολότερο συσχηματισμό της μέ τή λατρεία τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Πανοσιολογιώτατε πάτερ Δανιήλ, βάζω ὅσες μετάνοιες χρειάζονται καί σέ Σᾶς καί στόν Ἅγιο Πρεβέζης καθώς ἐπίσης καί στόν π. Κωνσταντῖνο Μπέη. Χίλια, χίλια συγγνώμη. Εἰλικρινά δέν διακατέχομαι ἀπό κάτι ἀπέναντί Σας. Ἡ διαφορά μας δέν εἶναι σέ προσωπικό ἐπίπεδο. Πιστεύω ὅμως ὅτι ἡ Νέα Ἐποχή, ἡ πανίσχυρη αἵρεση τοῦ Διαβόλου δέ ζητάει νά κλείσουν οἱ Ἐκκλησίες, ὅπως ζητοῦσαν παλαιά τά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα, ἀλλά νά ἀλλο­τριω­θεῖ ἡ μοναδικότητα τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας καί ἡ τέλεια Ὀρθόδοξη Λατρεία μας. Ἡ ἀλλοίωση τῆς θείας Λατρείας εὐνοεῖ τήν ἀλλοτρίωση τοῦ Τριαδολογικοῦ καί Χριστολογικοῦ δόγματος, καί τῆς ἐν γένει ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας μέ συνέπεια τήν ἐνσωμάτω­σή μας στήν πανθρησκεία μέσα στό συναρμολογούμενο κράτος τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου.­


από τα blog Oρθόδοξη πίστη και Αναβάσεις

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2010/04/blog-post_5415.html#ixzz3MXsKzzeD

Π. Άγγελος Αγγελακόπουλος: Κυριακή των Προπατόρων

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

 

Ἐν Πειραιεῖ  13-12-2014 πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημ Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

 

Σήμερα, ἀδελφοί μου, δύο Κυριακές πρίν ἀπό τήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τούς ἁγίους Προπάτορες, γι’αὐτό καί ἡ σημερινή Κυριακή ὀνομάζεται Κυριακή τῶν Ἁγίων Προπατόρων.

Ποιοί εἶναι οἱ ἅγιοι Προπάτορες; Εἶναι ὅλοι οἱ Πατριάρχες, Κριτές, Προφῆτες καί Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Δηλ. οἱ πρωτόπλαστοι Ἀδάμ και Εὔα, ὁ Ἐνώχ, ὁ Νῶε, ὁ Μελχισεδέκ, οἱ δώδεκα Πατριάρχες καί κυρίως ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ καί ὁ Ἰακώβ, οἱ προφῆτες Μωϋσῆς, Ἀαρών, Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, Σαμουήλ, Δαυίδ, Ἠσαΐας, Ἱερεμίας, Ἱεζεκιήλ, Δανιήλ καί οἱ τρεῖς Παῖδες, Ἠλίας, Ἐλισαῖος, Ζαχαρίας καί τέλος ὁ Βαπτιστής Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.

Εἶναι γνωστό ὅτι ἀπό τόν Ἀβραάμ γεννήθηκε ὁ Ἰσαάκ, ἀπό τόν Ἰσαάκ γεννήθηκε ὁ Ἰακώβ καί ἀπό τόν Ἰακώβ γεννήθηκε ὁ Ἰούδας, ἀπό τήν φυλή τοῦ ὁποίου γεννήθηκε ὁ Χριστός καί οἱ ὑπόλοιποι ἀδελφοί του Πατριάρχες. Γι’αὐτό, λοιπόν, οἱ θεοφόροι πατέρες μας καί διδάσκαλοι ἐπιτελοῦν σήμερα τήν μνήμη τοῦ θείου Ἀβραάμ, ἐπειδή ὑπῆρξε προπάτωρ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τή μνήμη μᾶς παρέδωσαν νά ἐπιτελοῦμε κι ἐμεῖς, ὄχι μακρυά καί σέ διάστημα πολλῶν ἡμερῶν, ἀλλά κοντά στήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό ἔκαναν ὄχι ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε, ἀλλά κατά θεία ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐπειδή ὁ Ὑπεράγαθος καί φιλάνθρωπος Υἱός τοῦ Θεοῦ καταδέχθηκε νά κάνει τόν Πατριάρχη Ἀβραάμ καί τούς ἀπογόνους του προπάτορές Του, κατά τό ἀνθρώπινο, γι’αὐτό οἱ θειότατοι πατέρες ἔκριναν δίκαιο νά ἑορτάζουμε τήν μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ καί τῶν ὑπολοίπων, ὡς προπατόρων, ὄχι πολύ μακρυά ἀπό τήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου[1].

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, στήν ὁμιλία του στήν σημερινή Κυριακή τῶν ἁγίων Προπατόρων[2], ἐπισημαίνει : «Ὅταν ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε γιά χάρη μας ἀπό τήν Παρθένο, μέ τήν ἐν σαρκί πολιτεία Του, τελειοποίησε τόν νόμο, ὁ ὁποῖος εἶχε δοθεῖ μέσω τοῦ προφήτου Μωϋσέως[3]. Τόν ὁλοκλήρωσε, δίνοντας τοό νόμο τῆς χάριτος, καί μεταποίησε ἔτσι τόν παλαιό ἐκεῖνο νόμο στή δική μας Ἐκκλησία. Τότε ἐκβλήθηκε τό γένος τῶν Ἑβραίων ἀπό τήν ἱερά Ἐκκλησία καί ἀντί αὐτῶν εἰσαχθήκαμε ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε ἐκλεγεῖ ἀπό τά ἔθνη. Μᾶς συνένωσε ὁ Κύριος μέ τόν Ἑαυτό Του καί μέ τόν Πατέρα. Μᾶς παραλαμβάνει δηλ. ὡς γνησίους υἱούς καί ἀδελφούς, ἀκόμη δέ - ὤ τῆς ἀνεκφράστου φιλανθρωπίας! – καί γονεῖς δικούς του. Πράγματι, λέει «ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, οὖτος καί ἀδελφός μου καί ἀδελφή μου καί μήτηρ ἐστι»[4].

Συνεχίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τήν ὁμιλία του, λέγοντας : «Σήμερα, ὅμως, ἑορτάζουμε στήν Ἐκκλησία τούς προπάτορες, οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ὁποίους ἀνῆκαν στό γένος τῶν Ἑβραίων. Γιά ποιό λόγο; Γιά νά μάθουν ὅλοι ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι δέν ἀποκηρύχθηκαν καί οἱ ἐθνικοί δέν υἱοθετήθηκαν ἀδίκως οὔτε παραλόγως οὔτε ἀναξίως ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος πραγματοποιεῖ αὐτά καί τά ρυθμίζει. Ἀλλά, ὅπως ἀκριβῶς ἀπό τούς προσκεκλημένους ἐθνικούς συγκαταλέγονται στούς συγγενεῖς τοῦ Θεοῦ μόνο ὅσοι ὑπακούουν, ἔτσι καί τό γένος τοῦ Ἰσραήλ καί ὅλοι ὅσοι προῆλθαν ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι αὐτή τήν γενεά εἶναι πλῆθος πολύ, ἀληθεῖς ὅμως Ἰσραηλῖτες εἶναι ὅσοι ἀπ’αὐτούς ἔζησαν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτοί μόνο εἶναι ἀληθινοί πατέρες καί προπάτορες, πρῶτον μέν ἐκείνης, πού γέννησε παρθενικῶς κατά σάρκα τόν Θεό τῶν ὅλων, τόν Χριστό, δηλ. τῆς Θεοτόκου, δεύτερον δέ μέσω Αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) καί δικοί μας πατέρες καί προπάτορες. Αὐτοί οἱ πατέρες καί προπάτορες δέν ἐξεβλήθησαν βεβαίως ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἑορτάζονται σήμερα ἐπισήμως ἀπο’μᾶς, θεωρούμενοι ὡς μέρος τοῦ πληρώματος τῶν Ἁγίων. Τήν περιτομή καρδίας ἐν πνεύματι[5] τήν ἔχουν ὅλοι ὅσοι εὐηρέστησαν τόν Θεό καί μ’αὐτήν ἔχουν γίνει ὅλοι ἕνα, παλαιοί καί νέοι, καί οἱ πρίν τόν νόμο καί οἱ μέσα στόν νόμο καί ὅσοι μετά τόν νόμο πολιτεύθηκαν θεαρέστως μέ τό Εὐαγγέλιο τῆς Χάριτος. Ὥστε, ἄν δεῖ κανείς μέ σύνεση τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά τό ἀνθρώπινο γένος, θά τήν βρεῖ σύμφωνη καί συνεπῆ μέ τόν ἑαυτό της. Ὅπως δηλ. λαμβάνουν τήν χριστιανική ὀνομασία μόνο οἱ ἐπίλεκτοι ἀπό τούς ἐθνικούς, οἱ δέ ἄχρηστοι ἐκβάλλονται, ἔτσι καί στήν περίπτωση ἐκείνων τῶν ἀρχαίων καί τοῦ μετά ἀπό αὐτούς γένους τῶν Ἰουδαίων, προσλαμβάνονται μόνο ὅσοι ἔχουν ἐκλεγεῖ καί μετονομασθεῖ, ἐνῶ καί σ’ἐκείνους τό ἀχρεῖο πλῆθος ἐκβάλλεται. Ἔτσι, λοιπόν, καί σ’ἐμᾶς πάλι δέν ὑπολογίζονται στό γένος τοῦ Χριστοῦ ὅλοι ὅσοι ὀνομάζονται χριστιανοί, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε μέ τούς Ἰσραηλῖτες, ἀλλά ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί τηροῦν τίς ἐντολές Του καί ἀναπληροῦν τίς παραλείψεις τους μέ τήν μετάνοια».

Καί καταλήγει τήν ὁμιλία του ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ρωτῶντας : «Ποιοί εἶναι, λοιπόν, οἱ υἱοί τῆς Βασιλείας, πού ἐκβάλλονται στό σκότος; Εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἔχουν μέν τήν ὁμολογία τῆς πίστεως, μέ τά ἔργα ὅμως ἀρνοῦνται τόν Θεό καί εἶναι βδελυκτοί ὡς ἀπειθεῖς καί ἀδόκιμοι γιά κάθε ἀγαθό ἔργο. Ποιοί εἶναι αὐτοί, πού ἀπολαμβάνουν μαζί μέ τόν Ἀβραάμ, τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ τό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν; Ὅσοι ἀκολουθοῦν μέ πίστη εἰλικρινῆ τόν νόμο καί τή διδασκαλία τοῦ Πνεύματος καί ἀποδεικνύουν τήν πίστη μέ τά ἔργα τους»[6].    

Μέ ἀφορμή τήν ἀναφορά μας στούς ἁγίους Προπάτορες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἄς μᾶς ἐπιτρέψει ἡ ἀγάπη σας νά ἀναφερθοῦμε σέ μία ἀπό τίς πολλές μομφές τῶν νεοειδωλολατρῶν κατά τῶν Χριστιανῶν.

Αὐτή ἡ κατηγορία, πού προσάπτουν οἱ νεοπαγανιστές στόν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό, εἶναι ὅτι «οἱ ρίζες τῆς Πίστεώς μας, καί συγκεκριμένα ἡ Παλαιά Διαθήκη, εἶναι δῆθεν ἁπλῶς Ἑβραϊκή Ἱστορία, καί συνεπώς ἑβραϊκή ὑπόθεση, πού δέν ἀφορᾶ ἐμᾶς τούς Ἕλληνες». Θεωροῦν ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἶναι «ἑβραϊκή αἵρεση». Οὐσιαστικά ἀπορρίπτουν τήν Παλαιά Διαθήκη ὡς δῆθεν «ἑβραϊκή μυθολογία» καί ἐπιτίθενται ἐμπαθῶς κατά τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Κατ’ἀρχήν πρέπει νά δηλώσουμε τό προφανές, ὅτι δηλ. οἱ Χριστιανοί δέν εἴμαστε ρατσιστές καί γι’αὐτό οὔτε ἀντισημιτιστές. Ὁ Ἕβραϊκός λαός εἶναι ἀνθρωπίνως συμπαθῆς σ’ἐμᾶς, ὅπως ὅλοι οἱ λαοί τοῦ κόσμου, καί μάλιστα ἐπειδή μᾶς πρόσφερε τόσους Πατριάρχες, Δικαίους καί Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως καί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς πρώτους Χριστιανούς στήν  ἐποχή τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ κορωνίδα βέβαια τήν Πανάχραντο Κυρία Θεοτόκο καί πάν’ἀπ’ὅλα τόν Θεάνθρωπο Κύριο καί Σωτῆρα Ἰησοῦ Χριστό.

Ὡστόσο, οἱ Χριστιανοί εἴμαστε ἀντισιωνιστές, δηλ. εἴμαστε κάθετα ἀντίθετοι πρός τόν φρικώδη διεθνῆ Σιωνισμό[7], ὁ ὁποῖος μετήλλαξε τόν θεϊσμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴσχιστο Ἑωσφορισμό, μέ τήν διαμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, τά ὁποῖα εἶναι ἔργα τῶν διαμονιώντων ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβέρνησης, μέσω τοῦ ἀναμενομένου ἀκόμη ψευδομεσσία τους, δηλ. τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἡ πίστη μας δέν εἶναι ‘ἰουδαϊκή’. Ἀπό πολύ νωρίς στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε σαφές καί ρητῶς ἐκφράστηκε ἡ ξεκάθαρη τοποθέτηση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅτι ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι διαφορετική ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό, ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου μέ τό Τίμιο Αἶμα Του. Εἶναι σαφεῖς οἱ ἀναφορές, πού γίνονται στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων γιά τή ζωή τῶν νέων τότε Χριστιανῶν καί γιά τίς καταργήσεις παλαιῶν ἰουδαϊκῶν συνηθειῶν καί τυπικῶν.

Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ ἱερά βίβλος τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἰδίως πρίν ἡ Ἐκκλησία ἀποφανθεῖ γιά τόν Κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ πρῶτοι πιστοί στόν Χριστό δέν διανοήθηκαν κἄν νά τήν θεωρήσουν ‘ἰουδαϊκή’ ἤ ἁπλῶς ὡς μιά συλλογή τῆς Ἑβραϊκῆς Ἱστορίας, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἀπό πολύ νωρίς τήν  ἔνιωθαν ὡς ‘Λόγον Θεοῦ’, τήν περιέβαλαν μέ πολύ σεβασμό καί κύρος καί τά ἀναγνώσματά της ἦταν καί εἶναι ἰδιαίτερα προσφιλῆ καί ἐνισχυτικά στόν πνευματικό ἀγώνα ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Ἡ Παλαιά Διαθήκη, μέρος οὖσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶναι καί αὐτή θεόπνευστος.

Ἡ Παλαιά Διαθήκη μᾶς μιλᾶ γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, τούς Προπάτορες τοῦ Κυρίου, κατά τό ἀνθρώπινο,  πού ἑορτάζουμε σήμερα, φανερώνοντας ἔτσι τήν ἄρρηκτη συνέχειά της μέ τήν βίβλο τῆς ἐποχῆς τῆς Χάριτος. Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ βάση γιά τήν Καινή Διαθήκη. Εἶναι ἡ προετοιμασία γιά τήν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Εἶναι παιδαγωγός εἰς Χριστόν. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἐνεργεῖ ὁ    ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλά ὡς ἄσαρκος Λόγος, ἐνῶ στήν Καινή Διαθήκη ἐνεργεῖ ὡς  ἔνσαρκος Λόγος.

Εἶναι, ἐπίσης, πασίδηλος ὁ παγκόσμιος χαρακτήρας καί ἡ προοπτική της γιά την σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό φαίνεται ἐμφανέστατα στούς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ Προφῆτες προετοίμαζαν μέ τίς διδασκαλίες καί τίς προφητεῖες τους ὅλα τά ἔθνη γιά τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ν’ ἀποκτήσουν γνώση καί εὐσέβεια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος γνωριζόταν παλαιά μόνο ἀπό τούς Ἑβραίους.

Ὁ ἅγιος Θεός, «ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς», δέν εἶναι προσωπολήπτης. Ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὅλους τούς λαούς. Ἀπευθύνει τά σωτήρια κελεύσματά Του σέ ὅλους ἀδιακρίτως καί εὐλογεῖ τούς «ἀγαθούς τῆ καρδία». Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι γεμάτη μέ σχετικά νοήματα, πού ἀναφέρονται στόν οἰκουμενικό καί παγκόσμιο αὐτόν χαρακτήρα τῆς μελλούσης σωτηρίας ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς,  μέσω τῆς εὐσεβείας πρός τόν μόνο ἀληθή Θεό.

Οἱ Ἑβραῖοι, πού καυχώνταν ὅτι τάχα μόνο αὐτούς (ὡς ἔθνος καί φυλή) ἀπό τά ὑπόλοιπα ἔθνη προτίμησε ὁ Θεός καί ὅτι δῆθεν μόνο αὐτούς ἀξίωσε τῶν θείων ἐπαγγελιῶν Του, καταισχύνονται τώρα ἀπό τίς ἀποδείξεις τοῦ ἐναντίου, ἀφοῦ μαρτυρεῖται (ἀπό τούς ἴδιους μάλιστα τούς Προφῆτες τους), πώς δέν τούς δόθηκε τίποτε περισσότερο ἤ ἀνώτερο ἀπ'ὅ,τι σ’ὅλα τ’ ἄλλα ἔθνη. Μάλιστα προβλέποντας τά μέλλοντα, μιλοῦν οἱ ἅγιοι Προφῆτες ἐν Πνεύματι Ἁγίω γιά τήν ἀποστροφή τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀποστάτες Ἑβραίους, ὅπως ἐπίσης καί γιά την ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν Του σ’ ὅλο τόν κόσμο, σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους, σ’ ὅλα τά ἔθνη, πού θά δεχθοῦν καί θά ἐγκολπωθοῦν τήν Ἀλήθειά Του.

Ὅσοι ἀποδεχόμαστε τήν Παλαιά Διαθήκη τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῶ (ὅπως κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί) καθιστάμεθα πραγματικοί υἱοί τῶν Πατέρων καί Δικαίων καί τῶν Προφητῶν της καί γινόμαστε κληρονόμοι της καί οἱ ὑποθέσεις καί τά νοήματά της γίνονται κληρονομιά μας πρός Θεογνωσία καί σωτηρία.

Ἡ Πίστη μας δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Ἡ εὐσέβειά μας δέν εἶναι ὑπόθεση τῶν Ἑβραίων (ἄλλωστε αὐτοί τήν καταφρόνησαν). Δέν εἶναι μόνο γι'αὐτό ἤ τό ἄλλο ἔθνος. Εἶναι πανανθρώπινη, ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους, σώζει ὅλο τόν ἄνθρωπο καί κατέχει τήν πληρότητα καί ὁλότητα τῆς ἀληθείας.

Ἔτσι κι ἐμεῖς οἱ πρώην ἐθνικοί, εἰδωλολάτρες, Ἕλληνες δεχθήκαμε καί σεβόμαστε τήν Παλαιά Διαθήκη, διότι ἔχει ὡς σκοπό καί προοπτική της τήν πανανθρώπινη, τήν παγκόσμια σωτηρία. Μέ τήν ἀποδοχή, λοιπόν, τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (ἔχοντάς την ὡς στερεά βάση), δέν ἀπορρίψαμε τόν Ναζωραῖο ἤ Γαλιλαίο (ὅπως εἰρωνικά ἤ ὑποτιμητικά Τόν ἀποκαλοῦν οἱ νεοειδωλολάτρες) Ἰησοῦ, τόν Θεάνθρωπο Κύριο, ἀλλά Τόν πιστέψαμε, Τόν ἀναγνωρίσαμε ὡς Κύριο καί ἀγαθό Δημιουργό τοῦ σύμπαντος[8].  

---

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκλεμβριος), ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2003, σσ. 310.

[2] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, ΕΠΕ¹¹ 376.

[3] Ματθ. 5, 17.

[4] Ματθ. 12, 50.

[5] Ρωμ. 2, 28-29.

[6] Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, Ὁμιλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων καί Μεγάλων Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας σἐ ὅλες τίς Κυριακές τοῦ ἔτους, ἔκδ. Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Ἅγιον Ὄρος, Θεσ/κη 2003, σσ. 403-409.

[7] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013, ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἱκουμενισμός χωρίς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 43-45, 107-108, ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ   ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Διακήρυξις διά τήν Μασονίαν, http://www.impantokratoros.gr/67D9F5DF.el.aspx.

[8] ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ,  Νεο-εἰδωλολατρικές περιπλανήσεις καί ἡ ἀληθής ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2002, σσ. 42-54.