Η παραβολή των ταλάντων

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ Π ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΛΕΜΕΣΟΥ

Παρερμηνεύοντας τον Ιησού!…

Κάποιοι κύριοι, καλοπροαίρετα αν θέλετε, στην προσπάθειά τους να ρίξουν περισσότερο νερό στο μύλο του αντιχριστιανισμού και για να αποπροσανατολίσουν τον θεοσεβούμενο λαό, βάζουν στο στόμα του Ιησού λόγια, που όχι μόνον δεν τα είπε ο Χριστός, αλλά, τουναντίον, άλλα εννοούσε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραβολή των δέκα ταλάντων (Λουκ. 19, 11-27).

ΧΩΡΙΣ αμφιβολία ζούμε τον καιρό της μεγάλης αμφισβήτησης . Της αμφισβήτησης των πάντων. Και η πρώτη αμφισβήτηση έρχεται στην πίστη, που έχουν οι άνθρωποι σε διάφορα θέματα όπως είναι η θρησκεία, η πατρίδα, η οικογένεια, ο πολιτισμός και τόσα άλλα.

Κάποιοι κύριοι, όμως, στην προσπάθειά τους να ρίξουν περισσότερο νερό στο μύλο του αντιχριστιανισμού και για να αποπροσανατολίσουν τον θεοσεβούμενο λαό, βάζουν στο στόμα του Ιησού λόγια, που όχι μόνον δεν τα είπε ο Χριστός, αλλά, τουναντίον, άλλα εννοούσε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραβολή των δέκα ταλάντων (Λουκ. 19, 11-27). Ας θυμηθούμε τι λέει το Ευαγγέλιο:

«Ενώ δε εκείνοι ήκουαν αυτά τα λόγια, τους είπε μίαν παραβολήν• και τούτο επειδή ενόμιζαν ότι τώρα που πλησιάζει ο διδάσκαλος εις την Ιερουσαλήμ, θα φανερωθή με όλην της την δόξαν η βασιλεία του Θεού.
Είπε λοιπόν• “ένας άνθρωπος ευγενούς καταγωγής, επήγεν εις μακρυνήν χώραν, δια να πάρη βασιλείαν και κατόπιν να επιστρέψη.
Αφού δε εκάλεσε δέκα δούλους του, τους έδωσε δέκα μνας, μίαν στον καθένα, δηλαδή εκατό περίπου δραχμάς της εποχής εκείνης, και τους είπε• Εμπορευθήτε με τα χρήματα αυτά, έως ότου έλθω, οπότε και θα μου δώσετε λογαριασμόν.
Οι συμπολίται του όμως τον εμισούσαν και αμέσως μόλις αυτός ανεχώρησε, έστειλαν μίαν επιτροπήν και έλεγαν• Δεν θέλομεν να γίνη αυτός βασιλεύς μας.
Και όταν αυτός επέστρεψε, αφού πλέον είχε λάβει την βασιλείαν, είπε να φωνάξουν τους δούλους του, στους οποίους είχε δώσει τα χρήματα δια να μάθη τι ο καθένας των εμπορεύθηκε και τι εκέρδησε.
Ήρθε ο πρώτος και είπε• Κύριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα άλλας μνας.
Και είπεν εις αυτόν ο Κύριος• Εύγε καλέ και πιστέ δούλε. Επειδή δε εδείχθης εις τα ολίγα, που σου έδωσα, αξιόπιστος, σου δίνω τώρα εξουσίαν επάνω εις δέκα πόλεις.
Και ήλθεν ο δεύτερος λέγων• Κύριε, η μνα σου έφερε ως κέρδος άλλας πέντε μνας.
Είπε και στον πιστόν αυτόν δούλον ο κύριος• και συ γίνε διοικητής επάνω εις πέντε πόλεις.
Και άλλος δούλος ήλθε λέγων• Κύριε, ιδού η μνα, που μου έδωσες, την οποίαν είχα φυλαγμένην και ασφαλισμένην εις ένα μανδήλι. Την εφύλαττα δια να σου την επιστρέψω ασφαλώς, επειδή σε εφοβούμην, διότι είσαι άνθρωπος σκληρός και απαιτητικός. Παίρνεις ως ιδικόν σου, εκείνο που δεν έδωσες και θερίζεις χωράφι που δεν έσπειρες, και μαζεύεις εις αλώνι, στο οποίον δεν εσκόρπισες και δεν ελύχνισες.
Είπε δε προς αυτόν ο κύριος• Από τα λόγια σου θα σε κρίνω, πονηρέ δούλε. Εγνώριζες ότι εγώ είμαι άνθρωπος αυστηρός, που παίρνω ό,τι δεν έβαλα, και θερίζω εκεί που δεν έσπειρα και μαζεύω εκεί που δεν ελύχνισα. Τότε, διατί δεν έδωσες το χρήμα μου εις την τράπεζαν, ώστε όταν εγώ θα ηρχόμην, να το εισέπραττα μαζί με τον τόκον;
Και εις εκείνους, που εστέκοντο εκεί κοντά είπε• Πάρτε από αυτόν την μναν και δώστε την εις εκείνον που έχει τας δέκα μνας.
Και εκείνοι του είπαν• Κύριε έχει δέκα μνας.
Κάμετε όπως σας είπα. Διότι σας λέγω τούτο• εις εκείνον που έχει τα χαρίσματα και τα καλλιεργεί και τα χρησιμοποιεί όπως πρέπει, θα δοθή ακόμη περισσότερον. Από εκείνον όμως που δεν έχει ούτε ελάχιστον καλόν έργον να παρουσιάση, θα του αφαιρεθή και το μικρόν χάρισμα, που έχει.
Όσον δε δια τους εχθρούς μου εκείνους που δεν με ήθελαν βασιλέα των, φέρετέ τους εδώ και κατασφάξατέ τους εμπρός μου”…»

Όπως αντιλαμβάνονται οι φίλες και οι φίλοι αναγνώστες, ο Ιησούς δεν λέει πουθενά ο ίδιος να κατασφάξουν τους ανθρώπους, αλλά αναφέρεται σε μία παραβολή τι λέει ένας βασιλιάς ο οποίος εγκωμιάζει την εργατικότητα και αποδοκιμάζει την οκνηρία των ανθρώπων. Ακόμη περισσότερο όταν οι υπηρέτες του είναι πονηροί και θέλουν να τον ανατρέψουν!

Αυτή, λοιπόν, τη φράση της παραβολής («Όσον δε δια τους εχθρούς μου εκείνους που δεν με ήθελαν βασιλέα των, φέρετέ τους εδώ και κατασφάξατέ τους εμπρός μου»), οι προπαγανδιστές του αντιχριστιανισμού την έχουν κάνει περίπου σαν … λάβαρο και επιτίθενται αδίκως εναντίον του προσώπου του Ιησού τον οποίον χαρακτηρίζουν  … δολοφόνο !!!

Είναι απορίας άξιον μέχρι πού μπορεί να φθάσει η σκοπιμότητα ορισμένων κυρίων. Και δεν είμαστε εμείς κριτές για να ελέγξουμε πώς ορισμένοι εξ αυτών των κυρίων αιφνιδίως ξύπνησαν ένα πρωί με υπερπολυτελείς εκδόσεις βιβλίων και περιοδικών, την ώρα που ορισμένοι άλλοι κατηγορούνται ότι είναι πρώην ή νυν Μάρτυρες του Ιεχωβά και κάποιοι άλλοι επιχείρησαν ανεπιτυχώς να χρηματίσουν ακόμη και τον γράφοντα, προκειμένου να κάνει αντιχριστιανικό αγώνα όταν έκανε εκπομπές στην τηλεόραση!

Ο Ιησούς με τις παραβολές του δεν σημαίνει ότι υιοθετεί το περιεχόμενό τους. Μιλώντας για παράδειγμα για τις μωρές παρθένες κάθε άλλο παρά επιδοκιμάζει την πρακτική τους, ή όταν μιλάει για τον άφρονα πλούσιο κάθε άλλο παρά επιθυμεί να είναι στη θέση του άφρονα πλουσίου. Το ίδιο και με την παραβολή των δέκα ταλάντων όπου τα λόγια που χρησιμοποίησε ο Ιησούς είναι λόγια του βασιλιά και όχι δικά Του!

Με την παραβολή των ταλάντων, όπως λένε και οι θεολόγοι, ο Κύριος θέλει να μας παρουσιάσει τα δώρα και τα χαρίσματα, που ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο. Ο καθένας, πρέπει να καλλιεργήσει και να αναδείξει τα χαρίσματά του. Δηλαδή, να προσφέρει με πολλή αγάπη τις υπηρεσίες του στους συνανθρώπους του. Έτσι θα είναι έτοιμος να υποδεχτεί στην καρδιά του την αγάπη και την επιβράβευση του Ιησού Χριστού.

Με την ευκαιρία, επιτρέψατέ μου να εκφράσω και ένα προσωπικό παράπονο: Είναι γεγονός ότι από την ώρα που έγραψα το βιβλίο «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός» δέχθηκα έναν καταιγισμό επικριτικών άρθρων από διάφορους κυρίους (καλοπροαίρετους ή μη) και είναι απορίας άξιον γιατί.

Και τα λέγω αυτά διότι ενώ η πατρίδα μας ταλανίζεται από μια φοβερή και ανελέητη οικονομική κρίση και κυρίως κρίση μεγάλων αξιών, που δίδαξαν οι ένδοξοι πρόγονοί μας και ο ίδιος ο Χριστός, δηλαδή την ώρα που η Ελλάδα κινδυνεύει από χίλιους μύριους κινδύνους και οι εχθροί δεν ευρίσκονται πλέον προ των πυλών, αλλά εντός των πυλών της Χώρας (αντιλαμβάνεσθε ποιους εννοώ), κάποιοι κύριοι, αδιαφορούν για την συρρίκνωση του Ελληνισμού που επέφεραν οι άλλοι διωγμοί των Χριστιανών, και επιτίθενται εναντίον των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών με αχαρακτήριστες φράσεις που δεν περιποιούν τιμή στον προαιώνιο ελληνικό πολιτισμό μας , γιατί –λέει- πιστεύουν στο Χριστό και όχι σε κάποιους άλλους θεούς, που θέλουν ορισμένοι (!!).

Καιρός να τείνουμε πια ο ένας προς τον άλλον την χείρα φιλίας και όχι να βγάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου, όπως έκαναν επί 27 ολόκληρα χρόνια οι αρχαίοι μας πρόγονοι μόνο στους Πελοποννησιακούς πολέμους (!!), αποδυναμώνοντας τον Ελληνισμό και προσφέροντάς τον εκ του ασφαλούς λεία στους Ρωμαίους κατακτητές, αργότερα στους Τούρκους και Θεός οίδε σε ποιους άλλους «μας περιμένουν στη γωνία με ανοιχτό το στόμα» αν συνεχίσουμε την ίδια τακτική! Έλεος, πια!.. Αρκετό αίμα χύθηκε από τον ελληνικό λαό! Δεν χρειάζεται άλλο.

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Κυριακή, 17 Φεβρουαρίου 2013

Η παραβολή των μνων Λουκ. 19,11-27. Μια ερμηνευτική προσέγγιση.

 

Η παραβολή των μνων έχει κοινά σημεία με την παραβολή των ταλάντων, την οποία καταγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος (25,14-30). Παρουσιάζει, ωστόσο, σημαντικές διαφορές και, επιπλέον λέχθηκε σε άλλη περίσταση. Πρόκειται επομένως για μια διαφορετική παραβολή, η οποία παραδίδεται μόνον από τον ευαγγελιστή Λουκά. [Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει και ο μεγάλος ερμηνευτής της Γραφής άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος – Εις Ματθαίον 78,2 PG58,713 ΕΠΕ 12,88]
19,11᾿Ακουόντων δὲ αὐτῶν ταῦτα προσθεὶς εἶπε παραβολήν, διὰ τὸ ἐγγὺς αὐτὸν εἶναι ῾Ιερουσαλὴμ καὶ δοκεῖν αὐτοὺς ὅτι παραχρῆμα μέλλει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀναφαίνεσθαι·
Εδώ τα πλήθη που τον ακολουθούσαν και άκουγαν τον λόγο του, πίστευαν, ότι τώρα, η Βασιλεία του Θεού θα γίνει φανερή με την άμεση εγκαθίδρυση της μεσσιακής βασιλείας, και είχαν την βεβαιότητα, και την προσδοκία αυτή, επειδή ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιερουσαλήμ. Αυτό ακριβώς δηλώνει το επίρρημα «παραχρήμα» το οποίο με έμφαση προτάσσεται. Αυτή την πλανεμένη αντίληψη, στοχεύει να ανασκευάσει η παραβολή των μνων. Ο Κύριος πράγματι μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα για να εγκαθιδρύσει μια βασιλεία, η οποία όμως είναι πνευματική, χωρίς δόξες, αλλά με σταυρό και θάνατο.
19,12 εἶπεν οὖν· ἄνθρωπός τις εὐγενὴς ἐπορεύθη εἰς χώραν μακρὰν λαβεῖν ἑαυτῷ βασιλείαν καὶ ὑποστρέψαι.
Κάποιος άνθρωπος ευγενής, δηλαδή, αρχοντικής καταγωγής πήγε σε χώρα μακρινή, για να διεκδικήσει το βασιλικό αξίωμα. Στο πρόσωπο αυτό οι Πατέρες βλέπουν τον Ιησού «άνθρωπον μεν ως ενανθρωπήσαντα. ευγενή δε ως Υιόν του Θεού». Ο θεάνθρωπος Κύριος, ο οποίος και ως άνθρωπος κατάγεται από βασιλική γενιά, αλλά προπάντων ως Θεός έχει την ύψιστη ευγένεια, την θεία φύση, έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να αναλάβει τον θρόνο της βασιλείας του Θεού.
Η φράση ότι ο ευγενής άνθρωπος «ἐπορεύθη εἰς χώραν μακρὰν», δηλώνει την απόσταση που τον χώριζε από τους υπηκόους του, αλλά και το μακροχρόνιο της απουσίας του. Δεν θα εμφανιζόταν σύντομα ως βασιλιάς. Αντίστοιχα ο Ιησούς μετά την Ανάστασή του θα αναληφθεί στους Ουρανούς, από όπου θα επιστρέψει ένδοξος κατά την Δευτέρα Παρουσία. Μάταια επομένως οι ακόλουθοί του, περίμεναν την άμεση εγκαθίδρυση της βασιλείας του, «παραχρήμα». (στ.11)
19,13. καλέσας δὲ δέκα δούλους ἑαυτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς δέκα μνᾶς καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· πραγματεύσασθε ἐν ᾧ ἔρχομαι.
Η μνα είναι νόμισμα που αντιστοιχεί σε ένα ελάχιστο χρηματικό ποσό. Η αξία εξήντα μνων ήταν ίση με ένα τάλαντο. Με αυτό το ελάχιστο ποσό, ο μελλοντικός βασιλιάς θέλει να ελέγξει την εντιμότητα των δούλων του, την αφοσίωσή τους στο πρόσωπό του, αλλά και την εργατικότητα, την αξιοσύνη του καθενός. Αν αποδειχθούν άξιοι θα τους αναθέσει μεγαλύτερη αποστολή. Θα τους χρησιμοποιήσει ως συνεργάτες του στην βασιλεία που υπολογίζει να αναλάβει. Η εντολή «πραγματεύσασθε ἐν ᾧ ἔρχομαι», είναι μια έντονη προτροπή προς τους δούλους. Όπως οι έμποροι μοχθούν έντονα για να αυξήσουν τα κέρδη τους έτσι χρειάζεται και αυτοί να εμπορευθούν το ποσό που τους εμπιστεύθηκε ο άρχοντας με ζήλο ώστε να το αυξήσουν. Και ενώ όλοι συνέδεαν την βασιλεία του Θεού με τιμές και αξιώματα, ο Κύριος τους προειδοποιεί, ότι θα προηγηθεί εργασία έντονη και κοπιαστική.
Ο αριθμός δέκα, χρησιμοποιείται για να δηλώσει το πλήθος, δηλαδή συμπεριλαμβάνει όλους τους πιστούς [όπως και στην παραβολή των δέκα παρθένων] και η μνα συμβολίζει τα πνευματικά χαρίσματα που όλοι λαμβάνουμε με το Μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος
19,14. οἱ δὲ πολῖται αὐτοῦ ἐμίσουν αὐτόν, καὶ ἀπέστειλαν πρεσβείαν ὀπίσω αὐτοῦ λέγοντες· οὐ θέλομεν τοῦτον βασιλεῦσαι ἐφ᾿ ἡμᾶς.
Οι πολίτες της χώρας, έστειλαν πρεσβεία στην υπέρτατη εξουσία και εξέφρασαν την αποδοκιμασία τους για τον άνδρα που διεκδικούσε την βασιλεία, λέγοντας περιφρονητικά «οὐ θέλομεν τοῦτον βασιλεῦσαι ἐφ᾿ ἡμᾶς». Αντίστοιχη ήταν και η πολεμική που αντιμετώπισε ο Ιησούς από τους θρησκευτικούς άρχοντες των Ιουδαίων. Τον καταδίωκαν συνεχώς. Όπου πήγαινε εκείνος έστελναν ανθρώπους δικούς τους εγκάθετους, να τον παγιδεύσουν, να βρουν κατηγορίες εναντίον του, να τον διαβάλουν στον όχλο που τον ακολουθούσε.
Δεν είναι τυχαίο το «ἐμίσουν αὐτόν» σε χρόνο παρατατικό. Ο παρατατικός φανερώνει μόνιμη και ίσως αυξανόμενη κατάσταση μίσους και όχι παροδικό συναίσθημα. Είναι η περιγραφή για το μίσος που έδειξαν οι συμπατριώτες του Ιησού, οι Ιουδαίοι: εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον (Ιω.1,11) και αλλού ο ίδιος ευαγγελιστής συμπληρώνει «ἀλλ’ ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν, ὅτι ἐμίσησάν με δωρεάν». (Ιω. 15,25)
19,15. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐπανελθεῖν αὐτὸν λαβόντα τὴν βασιλείαν, καὶ εἶπε φωνηθῆναι αὐτῷ τοὺς δούλους τούτους οἷς ἔδωκε τὸ ἀργύριον, ἵνα ἐπιγνῷ τίς τί διεπραγματεύσατο
Όταν επέστρεψε ο κύριος της παραβολής ως βασιλιάς πλέον ζήτησε αναφορά από αυτούς στους οποίους είχε εμπιστευτεί το κεφάλαιο του «τίς τί διεπραγματεύσατο». Η σκηνή παραπέμπει στην μέλλουσα κρίση. Κατά την Δευτέρα Παρουσία, όταν ο Κύριος επιστρέψει στη γη με πολλή δύναμη και μεγαλοπρέπεια, θα καθίσει στον ένδοξο θρόνο του και με τους αγγέλους του θα καλέσει τους ανθρώπους να λογοδοτήσουν. Τότε θα αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του.
Βέβαια οι δούλοι στους οποίους εμπιστεύτηκε από μία μνα, ήταν δέκα, αναφέρεται όμως ο απολογισμός τριών μόνο, προφανώς γιατί αυτοί εκπροσωπούν και τους άλλους. Σε αυτούς τους τρείς τύπους αποτυπώνεται η εργατικότητα ή η ραθυμία , το ενδιαφέρον και ο ζήλος, ή η αδιαφορία και η ψυχρότητα και η αντίστοιχη διαφορά των επάθλων.
19,16. παρεγένετο δὲ ὁ πρῶτος λέγων· κύριε, ἡ μνᾶ σου προσειργάσατο δέκα μνᾶς.
Ο πρώτος δούλος εμπορευόμενος την μνα απέκτησε άλλες δέκα. Δεκαπλασίασε δηλαδή το αρχικό κεφάλαιο που του εμπιστεύτηκε ο κύριός του. Αποδείχτηκε λοιπόν πιστός και ικανός στην αποστολή που του ανατέθηκε. Εκείνο που είναι όμως σημαντικό είναι η βαθειά ταπεινοφροσύνη με την οποία αποδίδει την επιτυχία του, αναφερόμενος όχι στις δικές του δυνάμεις, αλλά στην ίδια την μνα που του έδωσε ο κύριος του. Έχει την πεποίθηση ότι εκείνη η μνα «προσειργάσατο δέκα μνᾶς», κέρδισε δέκα. Ήταν ο σπόρος που καρποφόρησε πλούσια και η καρποφορία μόνο στο αφεντικό του ανήκει. Δεν καυχάται λοιπόν, για το ότι επιτέλεσε κάποιο δικό του κατόρθωμα.
19,17. καὶ εἶπεν αὐτῷ· εὖ, ἀγαθὲ δοῦλε! ὅτι ἐν ἐλαχίστῳ πιστὸς ἐγένου, ἴσθι ἐξουσίαν ἔχων ἐπάνω δέκα πόλεων.
Παρόλο που το ποσό ήταν ασήμαντο εκείνος δεν αδιαφόρησε, δεν απέφυγε τον κόπο, αλλά το αξιοποίησε πολύ ικανοποιητικά. Δίκαια ο κύριος τον επαινεί με το , «εὖ ἀγαθὲ δοῦλε!» , διότι του λέγει «ἐν ἐλαχίστῳ πιστὸς ἐγένου».
Συνήθιζαν οι βασιλείς της Ανατολής να ορίζουν ως διοικητές ή επάρχους πόλεων πρόσωπα της εμπιστοσύνης τους. Η τοποθέτηση σε τέτοιες θέσεις ήταν μια διάκριση άκρως τιμητική.
Πλουσιοπάροχα και μεγαλόδωρα επιβραβεύει ο κύριος την πιστότητα του δούλου του. Ενώ μια μνα είχε ελάχιστη αγοραστική αξία, εκείνος δίνει ως ανταμοιβή στον πιστό και εργατικό δούλο μια ολόκληρη πόλη για κάθε μνα που κέρδισε! Η κυριαρχία σε δέκα πόλεις, δηλώνει την μεγάλη τιμή με την οποία περιβάλλεται ο πιστός δούλος, γίνεται συμβασιλέας.
19, 18-19. καὶ ἦλθεν ὁ δεύτερος λέγων· κύριε, ἡ μνᾶ σου ἐποίησε πέντε μνᾶς. εἶπε δὲ καὶ τούτῳ· καὶ σὺ γίνου ἐπάνω πέντε πόλεων.
Και ο δεύτερος δούλος της παραβολής, το ίδιο πιστός και ταπεινός κατάφερε να αξιοποιήσει την μνα και να πενταπλασιάσει την αξία της. Ο κύριος του δεν τον αδικεί αφού και σε αυτόν δίνει μία πόλη για κάθε μνα που κέρδισε. Του προσφέρει δηλαδή εξουσία ανάλογη με τις δυνατότητές του για να μπορεί να ανταποκριθεί.
Στην ουράνια βασιλεία υπάρχουν διαβαθμίσεις δόξας (Α’ Κορ. 15,41)
Όλοι οι σεσωσμένοι ζουν μέσα στην ένδοξη παρουσία του Θεού, αλλά ο καθένας απολαμβάνει τόσο όσο το σκεύος του του επιτρέπει. Ανάλογα με την πνευματική δραστηριότητα που αναπτύσσει στην παρούσα ζωή είναι και η χωρητικότητα του σκεύους του. Ανάλογο και το ύψος της ουράνιας δόξας που του παραχωρείται.
19, 20-21. καὶ ἕτερος ἦλθε λέγων· κύριε, ἰδοὺ ἡ μνᾶ σου, ἣν εἶχον ἀποκειμένην ἐν σουδαρίῳ. ἐφοβούμην γάρ σε, ὅτι ἄνθρωπος αὐστηρὸς εἶ· αἴρεις ὃ οὐκ ἔθηκας, καὶ θερίζεις ὃ οὐκ ἔσπειρας, καὶ συνάγεις ὅθεν οὐ διεσκόρπισας.
Και εδώ είναι ο τρίτος δούλος ο οποίος με το αγέρωχο και υπερήφανο ύφος του, ενώ δεν παρουσίασε κανένα κέρδος, [αντίθετα έκρυψε στο μαντήλι του την μνα], καυχιέται σαν να κατόρθωσε κάποια αρετή.
Προκαλεί εντύπωση η αυθάδεια με την οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του: «ἐφοβούμην γάρ σε, ὅτι ἄνθρωπος αὐστηρὸς εἶ». Χαρακτηρίζει τον κύριο του αυστηρό και σκληρό και προφασίζεται ότι αυτή ακριβώς του η σκληρότητα τον απέτρεψε από τις αβέβαιες συναλλαγές του εμπορίου.
Καταλαβαίνει προφανώς την ενοχή του αλλά αρνείται να την αποδεχθεί, να παραδεχτεί ταπεινά την αδυναμία του και να ζητήσει συγγνώμη. Όχι μόνο δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, αλλά προσπαθεί να ρίξει το βάρος της ευθύνης στον κύριό του. Τον μέμφεται ότι με σκληρότητα και απληστία ιδιοποιείται τα ξένα κέρδη. Όμως η συμπεριφορά του κυρίου του προς τους δύο προηγούμενους δούλους, τους εργατικούς και φιλότιμους, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.
Ο αυθάδης τρόπος με τον οποίο εκφράζεται ο δούλος αυτός προδίδει την ποιότητα του χαρακτήρα του. Δεν σκέπτεται ότι με την μνα που του εμπιστεύτηκε ο κύριος, του έδωσε μια ευκαιρία, να αναπτύξει τις ικανότητές του, αλλά ενοχλείται από την αξίωση του κυρίου του να πολλαπλασιάσει την μνα.
Εδώ σε αυτόν το στίχο ας μείνουμε λίγο και ας αναλογιστεί ο καθένας μας, μήπως σε αυτόν τον τύπο της παραβολής βρίσκεται ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού.
Πόσες φορές, δικαιολογούμε τον εαυτό μας, ή, αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας, ή, ρίχνουμε την ευθύνη στον αδελφό μας και ενίοτε έστω και υποσυνείδητα θεωρούμε υπαίτιο για τα δικά μας στραβά τον Θεό. Πόσες φορές ενώ μπορούσαμε να εργαστούμε στην αρετή το αποφύγαμε, ή, ενώ μπορούσαμε να βάλουμε καλό λογισμό για τον διπλανό μας το αρνηθήκαμε, ή, ενώ μπορούσαμε να παραδεχτούμε ένα λάθος μας το δικαιολογήσαμε, πως άλλος φταίει και εντέλει πως όχι μόνο δεν πολλαπλασιάζουμε τα χαρίσματα που έχουμε, αλλά τα αγνοούμε εντελώς…
19,22. λέγει αὐτῷ· ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε, πονηρὲ δοῦλε. ᾔδεις ὅτι ἄνθρωπος αὐστηρός εἰμι ἐγώ, αἴρων ὃ οὐκ ἔθηκα, καὶ θερίζων ὃ οὐκ ἔσπειρα, καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισα·
Η συμπεριφορά του τρίτου δούλου, διαμετρικά αντίθετη, προς την συμπεριφορά του πρώτου δούλου, δικαιολογεί απόλυτα την προσφώνηση «πονηρὲ δοῦλε», με την οποία απευθύνεται σ’αυτόν ο κύριος του, που είχε επαινέσει τον πρώτο δούλο, ως «αγαθό» και «πιστό» (στ.17). Αυτή η συμπεριφορά του δούλου τον αποδεικνύει ένοχο και τον καταδικάζει, γιατί εφόσον όπως λέει «γνώριζε» τις απαιτήσεις του κυρίου του, όφειλε να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να εξασφαλίσει ένα ικανοποιητικό κέρδος.
Γιατί όμως είναι «πονηρός» ο δούλος αυτός; Ακριβώς γιατί προσπαθεί να δικαιολογηθεί. Ήθελε να αποκρύψει τα πραγματικά του κίνητρα. Προσπαθεί να καλύψει την φυγοπονία, την ραθυμία, την αμέλεια πίσω από την πρόφαση της αγωνίας του για την διαφύλαξη του αρχικού ποσού. Έτσι συμπεριφέρεται ο κάθε ένοχος που δεν έχει ταπείνωση να αναγνωρίσει το σφάλμα του και να μετανοήσει.
19,23. καὶ διατί οὐκ ἔδωκας τὸ ἀργύριόν μου ἐπὶ τὴν τράπεζαν, καὶ ἐγὼ ἐλθὼν σὺν τόκῳ ἂν ἔπραξα αὐτό;
Και εδώ ας προσέξουμε το εξής: Ο δούλος αυτός προτίμησε την ησυχία του. Δεν έκανε ασωτίες, δεν διεσκόρπισε ό,τι έλαβε, ήταν πιθανόν ένας «καλός άνθρωπος». Αδιαφόρησε όμως. Ούτε καν ασφάλισε την μνα στην τράπεζα, αλλά την έκρυψε σε ένα σουδάριο, σε ένα μαντήλι, δηλαδή σε σημείο ανασφαλές και πρόχειρο. Άφησε ό,τι έλαβε σε αχρηστία και αυτό ισοδυναμεί με «αμαρτωλή σπατάλη» (πρβλ Ια 4,17).
Από τον καθένα μας λοιπόν θα ζητηθεί λόγος για ό,τι είχε την δυνατότητα να κάνει, αλλά αμέλησε. Και σαφώς αδιαφορία είναι και το να κρατάει κάποιος την χάρη του Θεού για τον εαυτό του και να μην προσπαθεί να την μεταδώσει και σε άλλες ψυχές.
19,24-25. καὶ τοῖς παρεστῶσιν εἶπεν. ἄρατε ἀπ᾿ αὐτοῦ τὴν μνᾶν καὶ δότε τῷ τὰς δέκα μνᾶς ἔχοντι. καὶ εἶπον αὐτῷ· κύριε, ἔχει δέκα μνᾶς.
Η μνα που έμεινε ανεκμετάλλευτη, δικαίως πηγαίνει σε εκείνον που μπορεί να την αξιοποιήσει. Σε εκείνον που απέδειξε ότι έχει όλες τις προϋποθέσεις να την αξιοποιήσει. Η εντολή δίδεται στους ακόλουθους του άρχοντα στους «παρεστώτες», δηλαδή, στους εκτελεστές των διαταγών του. Στην Δευτέρα Παρουσία, ο Κύριος θα απευθυνθεί «τοις υπηρετούσιν αγγέλοις».
19,26. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι παντὶ τῷ ἔχοντι δοθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ.
Να τι γίνεται στην πνευματική ζωή. Όσοι καλλιεργούν, αυξάνουν. Όσοι αμελούν, ακόμα και αν έχουν κάτι καλό το χάνουν διότι αποδεικνύονται ανάξιοι της θεϊκής ευλογίας.
19,27. πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ᾿ αὐτούς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου.
Μετά την εξήγηση της ενέργειάς του ο άρχοντας της παραβολής δεν λησμονεί να τιμωρήσει τους συμπολίτες του που δεν ήθελαν να του δοθεί η βασιλική εξουσία. Η κινητοποίηση τους και η προσπάθεια να ματαιώσουν την εξουσία του (στ.14) αποκάλυψε την εχθρική τους διάθεση έναντι του άρχοντα. Γι’ αυτό και δεν τους αποκαλεί πλέον πολίτες, αλλά εχθρούς και με εχθρότητα τους αντιμετωπίζει. Δίδει, δηλαδή την εντολή «ἀγάγετε ὧδε», φέρτε τους εδώ, «καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου», και να τους κατασφάξετε μπροστά μου.
Στην εφαρμογή της παραβολής, η εντολή δίδεται από τον Κύριο Ιησού Χριστό και αφορά στην τιμωρία των συμπατριωτών του Ιουδαίων, οι οποίοι τον απέρριψαν, και όλων των αμετανόητων εχθρών του.
Την πρώτη εκπλήρωση του λόγου αυτού έζησαν οι Ιουδαίοι όταν το 70 μ.Χ. εισέβαλαν στα Ιεροσόλυμα τα ρωμαϊκά στρατεύματα με αρχηγό τον Τίτο και έκαναν φοβερές σφαγές και καταστροφές. Πραγματοποιήθηκε τότε εκείνο που ασυλλόγιστα ζήτησε το πλήθος, όταν απαιτούσε την σταύρωση του Ιησού: «τὸ αἷμα Αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν» (Μτθ. 27,25). Εκείνη η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, αποτελεί προφητεία της μελλούσης κρίσεως, όπου θα τιμωρηθούν όλοι οι εχθροί του Ιησού Χριστού. Το χωρίο αποτελεί μια επιπλέον μαρτυρία για την μέλλουσα κρίση και την κόλαση. Κατά την Δευτέρα Παρουσία θα συντριβούν και θα τιμωρηθούν αυστηρά όλοι οι εχθροί του βασιλέως Χριστού. Δεν παρουσιάζει μόνον η Παλαιά Διαθήκη την αυστηρότητα του Θεού, παρατηρεί ο άγιος Αυγουστίνος. Και τα Ευαγγέλια μας διδάσκουν ότι θα κριθούν αυστηρά όσοι εμμένουν στην κακία τους.

Η παρούσα ανάρτηση, βασίζεται κατεξοχήν στο εξαιρετικό πόνημα του αείμνηστου καθ. Στέργιου Σάκκου, «Ερμηνεία στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον», τόμος Γ’ σελ. 107-119.

Ἡ Παραβολή τῶν ταλάντων Κυριακή ΙΣΤ´ Ματθαίου π.Χρήστου Ζαχαράκη

«Ἕνας ἄνθρωπος, φεύγοντας σὲ μακρινό τόπο, κάλεσε τοὺς ὑπηρέτες του καὶ τοὺς παρέδωσε τὰ ὑπάρχοντά του· σ᾽ ἕναν ἔδωκε πέντε τάλαντα, σὲ ἄλλον ἔδωκε δύο καὶ σὲ ἄλλον ἕνα· στὸν καθένα κατὰ τὴ δύναμή του, κι ἔφυγε ἀμέσως γιὰ ταξίδι».

Ἡ παραβολὴ τῶν ταλάντων, ὅπως συνηθίζουμε νὰ τὴ λέμε, φανερώνει στὸν ἄνθρωπο τὸ ἔργο του καὶ τὴν εὐθύνη του ἀπέναντι στὴν κλήση του ἀπὸ τὸ  Θεὸ στὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, δείχνει τὸ μέγεθος τοῦ χρέους του ἀπέναντι στὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ. Τὰ χαρίσματα εἶναι ἀπὸ τὰ «ὑπάρχοντα» τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν περιουσία του, εἶναι ὅ,τι ὀμορφαίνει τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ὀμορφιά ποὺ ὄχι μόνο δὲν μποροῦμε νὰ θάψουμε, μὰ θὰ δώσουμε λόγο στὸ Θεό ἄν δὲν τὴν τιμήσουμε  καλλιεργώντας ὄχι αὐτὰ ποὺ τὴ διατηροῦν ἀλλὰ ἐκεῖνα ποὺ τὴν πολλαπλασιάζουν. «Καρποφορήσωμεν ἡμᾶς αὐτοὺς, τὸ τιμιώτατον Θεῷ κτῆμα καὶ οἰκειότατον· ἀποδῶμεν τῇ εἰκόνι τὸ κατ᾿ εἰκόνα, γνωρίσωμεν ἡμῶν τὸ ἀξίωμα, τιμήσωμεν τὸ ἀρχέτυπον, γνῶμεν τοῦ μυστηρίου τὴν δύναμιν, καὶ ὑπὲρ τίνος Χριστὸς ἀπέθανε», λέγει πολὺ χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἄς προσφέρουμε ὡς καρπὸ τὸν  ἑαυτό μας, τὸ πιὸ πολύτιμο καὶ πιὸ ἀγαπητὸ κτῆμα τοῦ Θεοῦ. Νὰ  ἀποδώσουμε στὴν εἰκόνα τὸ κατ᾽ εἰκόνα, νὰ καταλάβουμε τὴν ἀξία μας, νὰ τιμήσουμε τὸ πρωτότυπο τῆς εἰκόνας μας, νὰ γνωρίσουμε τὴ δύναμη τοῦ μυστηρίου καὶ νὰ μάθουμε γιὰ ποιὸν ἔπαθε ὁ Χριστός.

«Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω». Ἐκεῖνο ποὺ ζητάει ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Θεός εἶναι πολὺ λίγο, πολὺ μικρὸ σὲ σχέση μ᾽ αὐτὸ ποὺ μᾶς προσφέρει. Ζητᾶ ἀπὸ μᾶς πίστη στὸ πρόσωπό του καὶ στὴν ἀγαθότητά του καὶ μᾶς προσφέρει τὰ ὑπάρχοντά του, μᾶς προσφέρει δηλαδὴ ὁλόκληρο τὸν κόσμο… Ἐμεῖς σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο εἴμαστε διαχειριστές τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γι αὐτὸ κι ἀναπολόγητοι, ἄν ἡ ἀγάπη δὲν πληθαίνει γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴ  δόξα τοῦ Θεοῦ.


Στὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία του ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ὅταν μακαρίζει μία σειρά ἀνθρώπων, οὐσιαστικά καὶ ξεκάθαρα μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἡ χαρά καὶ σωτηρία εἶναι ἡ συμμετοχή μας στὴ χαρὰ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ· «χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ὕψιστη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς μοιράζει τὰ χαρίσματα «ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν». Δηλαδὴ ὁ Θεὸς δὲν ζητάει τίποτε περισσότερο ἀπ᾽ αὐτὸ ποὺ πραγματικά μποροῦμε. Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος πάλι, ὅταν μιλάει γιὰ τὰ χαρίσματα, λέει ὅτι αὐτὰ δίνονται «κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως». Ὅσο περισσότερο πιστεύουμε τόσα περισσότερα καὶ μποροῦμε, ἤ ὅσο πιστεύει ὁ ἄνθρωπος τόσο καὶ χαριτώνεται…

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016 ΙΣΤ΄ Ματθαίου: Ματθ. κε΄ 14-30

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις ἀποδημῶν ἐ­­­­κάλεσε τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐ­­­­τοῦ, καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κα­­­τὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν, καὶ ἀπεδήμησεν εὐθέως. πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέντε τά­­­λαντα λαβὼν εἰργάσατο ἐν αὐτοῖς καὶ ἐποίησεν ἄλλα πέντε τάλαντα. ὡσαύτως καὶ ὁ τὰ δύο ἐκέρδησε καὶ αὐτὸς ἄλλα δύο. ὁ δὲ τὸ ἓν λαβὼν ἀπελθὼν ὤρυξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀπέκρυψε τὸ ἀργύριον τοῦ κυρίου αὐτοῦ. μετὰ δὲ χρόνον πολὺν ἔρχεται ὁ κύριος τῶν δού­λων ἐκείνων καὶ συναίρει μετ᾿ αὐτῶν λόγον. καὶ προσελθὼν ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν προσήνεγκεν ἄλλα πέντε τάλαντα λέγων· κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα πέντε τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ᾿ αὐτοῖς. ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὰ δύο τάλαντα λαβὼν εἶπε· κύριε, δύο τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα δύο τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ᾿ αὐτοῖς. ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὸ ἓν τάλαντον εἰληφὼς εἶπε· κύριε, ἔγνων σε ὅτι σκληρὸς εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐκ ἔσπειρας καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισας· καὶ φοβηθεὶς ἀπελθὼν ἔκρυψα τὸ τάλαντόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴδε ἔχεις τὸ σόν. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ! ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα! ἔδει οὖν σε βαλεῖν τὸ ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις, καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν τὸ ἐμὸν σὺν τόκῳ. ἄρατε οὖν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ ἔχοντι τὰ δέκα ­τάλαντα. τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχον­τος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ· καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ

1. Ταλαντοῦχοι

    Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς παρουσιάζει τὴν παραβολὴ τῶν ταλάν­των. Ἕνας ἄνθρωπος – πλούσιος ἄρχον­τας – ἐπρόκειτο νὰ φύγει γιὰ μακρινὸ ταξίδι. Κάλεσε λοιπὸν τοὺς δούλους του καὶ τοὺς παρέδωσε τὰ ὑπάρχοντά του, μοιράζοντάς τους διαφορετικὸ ποσὸ ταλάντων γιὰ νὰ τὰ διαχειρίζονται ὅσο θὰ ἀπουσίαζε. (Ἕνα τάλαντο ἀντιστοιχεῖ σὲ συγκεκριμένο βάρος χρυσοῦ).
    Τὰ τάλαντα αὐτὰ τῆς παραβολῆς συμβολίζουν τὰ χαρίσματα ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ ­πρόοδος στὰ γράμματα, οἱ εἰδικὲς γνώσεις καὶ οἱ τεχνικὲς ἱκανότητες, μιὰ ἰδιαίτερη ­ἔφεση σὲ κάποια ἐπιστήμη, στὴ μουσική, στὴν τέχνη ἢ σὲ κάποιο ­ἐπάγγελμα. Ἐπι­πλέ­ον ὑπάρχουν πολλὰ καὶ ­ποικίλα χαρίσματα ποὺ κρύβει ἡ ­προσωπικότητα τοῦ καθενός: Ἄλλος ἔχει ἡγετικὸ χάρισμα, ἄλλος ἔχει ἱκανότητα στὸ λόγο, ἄλλος ἔχει σύν­εση, ἄλλος ­αὐθορμητισμό, ἄλλος εἶναι ὀργανωτικός, ἄλλος ἐνθουσιώδης καὶ τολμηρός.
    Ὅπως κανεὶς δοῦλος τῆς παραβολῆς δὲν ἔμεινε χωρὶς τάλαντο, ἔτσι καὶ καν­εὶς ἄνθρωπος δὲν μένει χωρὶς κάποιο θεϊκὸ δῶρο. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε χαρίσματα. Καὶ τὸ κάθε χάρισμα μᾶς τὸ δίνει ὁ ἅγιος Θεὸς μὲ σκοπὸ νὰ τὸ χρησιμοποιήσουμε γιὰ τὴ δική μας σωτηρία καὶ τὴν ὠφέλεια τοῦ πλησίον.

2. Ἄδικη ἢ δίκαιη κατανομή;

    Βέβαια ὁ Θεὸς δὲν δίνει σὲ ὅλους οὔτε τὸν ἴδιο ἀριθμό, οὔτε τὸ ἴδιο εἶδος ἀπὸ τάλαντα. Ἐκεῖνος ὡς παντογνώστης γνωρίζει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἱκανότητα τοῦ καθενός, Ἐκεῖνος γνωρίζει καὶ τὶς ἀνάγκες μας καὶ δίνει «ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν». Στὴν παραβολὴ διαβάζουμε ὅτι στὸν ἕνα δοῦλο ἔδωσε πέντε τάλαντα, στὸν ἄλλο δύο, στὸν ἄλλο ἕνα.
    Διαφορετικοὶ ἄνθρωποι, διαφορετικὰ χαρίσματα. Χαρίσματα τὰ ὁποῖα διανέμει ὁ Θεὸς κατὰ τὴ δική Του ἀλάνθαστη κρίση καὶ ἄπειρη σοφία ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ἀντοχὴ τοῦ καθενός, ὥστε κανεὶς νὰ μὴν ἔχει παράπονο, κανεὶς νὰ μὴν αἰσθάνεται ὅτι ὑστερεῖ καὶ νὰ νιώθει μειονεκτικά. Ἄλλωστε ἡ κοινωνία προκειμένου νὰ ἀπαρτίζει ἕνα ἁρμονικὸ σύνολο, χρειάζεται τὸν κάθε ἄνθρωπο μὲ τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά του. Μποροῦμε νὰ σκεφθοῦμε τὸ σῶμα νὰ ἀποτελεῖται μόνο ἀπὸ χέρια ἢ μόνο ἀπὸ μάτια;
    Ἂς μὴν παραπονιόμαστε λοιπὸν γιὰ τὴν δῆθεν ἄνιση κατανομὴ κι ἂς μὴ ζηλεύουμε τοὺς ἄλλους γιὰ τὰ χαρίσματά τους. Μιὰ τέτοια ζηλότυπη στάση μόνο δυστυχία μπορεῖ νὰ προκαλέσει στὴ ζωή μας. Ἀντίθετα, ἂν ­ἀνακαλύψουμε ὁ καθένας τὰ δικά του χαρίσματα καὶ ἐρ­γαστοῦμε γιὰ τὴν ἀξιοποίησή τους, τότε κι ἐμεῖς προσωπικὰ θὰ χαιρόμαστε, ἀλ­λὰ καὶ στὸν πλησίον μας θὰ εἴμαστε εὐ­εργετικοί.

3. Θὰ δώσουμε λόγο

   Ὅπως ἀναφέρεται στὴν παραβολή, ὕ­­­­στερα ἀπὸ πολὺ καιρὸ ἐπέστρεψε ὁ ἄρ­­­χοντας αὐτὸς καὶ ζήτησε ἀπὸ τοὺς δούλους του νὰ τοῦ ἀποδώσουν λογαριασμὸ γιὰ τὸ πῶς ἀξιοποίησαν τὰ τάλαντα ποὺ τοὺς εἶχε ἐμπιστευθεῖ.
    Εἶναι πολὺ σημαντικὸ καὶ δὲν πρέπει κι ἐμεῖς νὰ ξεχνοῦμε ὅτι κάποτε ὅλοι θὰ κληθοῦμε νὰ δώσουμε λόγο γιὰ τὸ πῶς περάσαμε τὸ χρόνο τῆς ζωῆς μας. Πολλοὶ νομίζουν ὅτι ἡ ζωὴ τοὺς ἀνήκει καὶ δὲν ἔχουν νὰ δώσουν λόγο σὲ κανέναν... Πό­σο λάθος κάνουν! Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι δική μας! Εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπίσης δῶρο δικό Του εἶναι καὶ ἡ ἐλευθερία μας. Εἶναι τάλαντα. Γιὰ τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ θεϊκὰ δῶρα θὰ δώσουμε λόγο. Θὰ ἔλθει ἡ ἡμέρα τῆς Τελικῆς Κρίσεως καὶ τότε θὰ ἀπολογηθοῦμε γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἀξιοποιήσαμε ὅλα τὰ χαρίσματα ποὺ μᾶς ἔδωσε ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ.

4. Ἡ τιμωρία τῆς ὀκνηρίας

    Ὁ ἄρχοντας τῆς παραβολῆς ἐπιβράβευσε τοὺς δούλους ποὺ ἐργάστηκαν καὶ πολλαπλασίασαν τὰ τάλαντά τους. Τιμώρησε ὅμως αὐστηρὰ τὸν δοῦλο ποὺ ἔφερε πίσω τὸ ἕνα τάλαντο ποὺ εἶχε λάβει.
    Κάνει ἐντύπωση αὐτὴ ἡ αὐστηρὴ τιμωρία. Ὁ δοῦλος αὐτὸς δὲν ἔχασε τὸ τάλαντο τοῦ κυρίου του οὔτε τὸ σπατάλησε. Τοῦ τὸ ἔφερε πίσω ἀκέραιο. Δὲν ἔκανε λοιπὸν κάτι κακό‧ οὔτε ὅμως ἔκανε καὶ κάποιο καλό· καὶ γι’ αὐτὸ τιμωρεῖται. Μποροῦσε νὰ ἐργαστεῖ, καὶ δὲν ἐργάστηκε. Γιὰ τὴν ἀδράνεια καὶ τὴν ὀκνηρία του αὐτὴ εἶναι ἄξιος καταδίκης. Ἔτσι ὁ Κύριος ἐπαινεῖ μὲν τὴν προθυμία καὶ ἀμείβει τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὴν ἐργατικότητα τῶν δύο δούλων, τιμωρεῖ ὅμως παραδειγματικὰ τὴ ραθυμία καὶ τὴν ἀδιαφορία τοῦ ἄλλου δούλου.
    ΄Ἂς διδαχθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὴ διδακτικὴ αὐτὴ παραβολὴ κι ἂς ἐργαστοῦμε φιλότιμα γιὰ νὰ καλλιεργήσουμε τὰ τά­λαντα ποὺ μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός, ὥστε νὰ ἔχουμε «καλὴν ἀπολογίαν» στὸ φοβερὸ βῆμα τῆς παγκοσμίου Κρίσεως.

Κατηγορία Εὐαγγέλιο Κυριακῆς