ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ)

Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας και υπακούετε ( Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) »

 

Συγγραφέας: kantonopou στις Αυγούστου 29, 2014

῾Εἶχε μέν οὖν καί ἡ πρώτη σκηνή δικαιώματα λατρείας τό τε ῞Αγιον κοσμικόν᾽ (῾Εβρ. 9, 1)

α. ῾Η ἑορτή τῆς καταθέσεως τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καταυγάζει τή σημερινή Κυριακή ΙΒ´ Ματθαίου καί κατακλείει τόν κατεξοχήν Θεομητορικό μήνα Αὔγουστο. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα γι᾽ αὐτό ἀποτελεῖ ἀπόσπασμα ἀπό τήν πρός ῾Εβραίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού ἀναφέρεται στή Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά παραπέμπει στή Θεοτόκο μέ βάση τήν τυπολογική ἑρμηνεία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά πρόσωπα καί τά γεγονότα τῆς Γραφῆς ἀποτελοῦν προεικονίσεις, δηλαδή προφητεῖες χωρίς λόγια, προσώπων και γεγονότων τῆς Καινῆς Διαθήκης. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου καί μάλιστα ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης καί τά ἐντός αὐτῆς εὑρισκόμενα: ἡ στάμνα μέ τό μάννα, τό ραβδί τοῦ ᾽Ααρών καί οἱ πλάκες τοῦ Δεκαλόγου, συνιστοῦν προφητεῖες γιά τήν Παναγία μας, πού σημαίνει ὅτι ὅλα αὐτά τά ἱερά ἀντικείμενα τοῦ ᾽Ισραήλ εὕρισκαν τό νόημά τους στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.

β. 1. Πρίν δοῦμε συγκεκριμένα τό πῶς ἡ Παναγία ἀποτελεῖ τήν ἐκπλήρωση τῶν προεικονίσεων αὐτῶν, ἴσως πρέπει γιά πολλοστή φορά νά ὑπενθυμίσουμε τό αὐτονόητο, ἀλλά δυστυχῶς διαρκῶς παραθεωρούμενο καί μή γινόμενο κατανοητό, ὅτι ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη συνιστοῦν τά ἰσόκυρα καί ἰσάξια μέρη τῆς μιᾶς ῾Αγίας Γραφῆς. Εἶναι δηλαδή βασική πεποίθηση τῆς ᾽Εκκλησίας μας ὅτι ὅταν μιλᾶμε γιά τήν Παλαιά Διαθήκη δέν μιλᾶμε γιά ἕνα ξένο πρός τήν Παράδοσή της κείμενο, ἀλλά γι᾽ αὐτό πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός προϋπέθετε καί ἀνέφερε ὡς πράγματι ῾Αγία Γραφή, στήν ὁποία ῾ὑπό Πνεύματος ῾Αγίου φερόμενοι ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι᾽ κατέγραψαν ὅσα τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τούς ἐνέπνευσε πρός προετοιμασία τοῦ ἐρχομοῦ Αὐτοῦ. ῎Οχι λίγες φορές ὁ Χριστός τόνισε πώς ῾ὅ,τι ἔγραψαν  ὁ Μωϋσῆς καί οἱ προφῆται περί ᾽Εκείνου τό ἔγραψαν᾽, ὅπως καί κάθε καταγραφή τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης περί ῾Αγίας Γραφῆς  εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀναφερόταν στήν Παλαιά Διαθήκη. Συνεπῶς δέν μπορεῖ κανείς νά διαγράψει τήν Παλαιά Διαθήκη χωρίς νά διαγράψει ταυτοχρόνως καί τήν Καινή, ὅπως καί δέν μπορεῖ νά διαγράψει τήν Καινή, χωρίς ταυτόχρονη διαστρέβλωση τοῦ νόηματος καί τῆς Παλαιᾶς. Κατά τόν λόγο τοῦ ἱεροῦ Χρυσόστομου ῾οἱ δύο διαθῆκες εἶναι δύο ἀδελφές καί δύο ὑπηρέτριες πού ὑπηρετοῦν τόν ῞Ενα Κύριο᾽, γι᾽ αὐτό ῾καί τά παλαιά δέν εἶναι παλαιά, ἀφοῦ φανερώθηκαν στά καινούργια, ὅπως καί τά καινούργια δέν εἶναι καινούργια, γιατί προαναγγέλθηκαν ἤδη ἀπό τά παλαιά᾽.  Κέντρο λοιπόν καί τῶν δύο Διαθηκῶν εἶναι τό πρόσωπο τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, γι᾽ αὐτό καί ἡ Παλαιά Διαθήκη, πέραν αὐτονοήτως τῆς Καινῆς,  κατανοεῖται μόνον χριστολογικά.

2. Μέ τήν ὑπενθύμιση αὐτή κατανοοῦμε καλύτερα τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου στό συγκεκριμένο ἀπόσπασμα τῆς πρός ῾Εβραίους ἐπιστολῆς: ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου καί ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ὅπως καί ὅλες οἱ λατρευτικές πράξεις σέ σχέση μέ αὐτές, βρίσκουν τόν λόγο τους στόν ἴδιο τόν Κύριο καί σέ ὅ,τι σχετίζεται πιά μέ Αὐτόν. Γιά παράδειγμα: ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης ἀποτελεῖ προεικόνιση τῆς Παναγίας Μητέρας Του, ἀφοῦ ὅπως ἡ πρώτη ἔφερε τίς πλάκες τοῦ Νόμου καί τή στάμνα μέ τό μάννα, έτσι καί ἡ δεύτερη, ἡ Παναγία, ἔφερε τόν ἴδιο τόν Νομοδότη καί τό πραγματικό μάννα πού τρέφει τούς ἀνθρώπους, τόν Χριστό. Κι ἀκόμη: ἡ ράβδος τοῦ ᾽Ααρών πού βλάστησε ὑπερφυῶς συνιστᾶ προεικόνιση καί προφητεία γιά τήν Παναγία, διότι ἀκριβῶς καί ἡ Παναγία ῾ἄνευ σπορᾶς ἀνδρικῆς᾽, συνεπῶς ὡς ξύλο ἄνικμο βλάστησε ὑπερφυῶς τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι σέ ὅλους γνωστό ἰδίως μέσα ἀπό τήν ὑμνολογία τῆς ᾽Εκκλησίας τό πόσες φορές ἀκοῦμε καί ψέλνουμε τίς προεικονίσεις αὐτές. Κατεξοχήν στά λεγόμενα ῾Θεοτοκία᾽, δηλαδή στά τροπάρια-καταλήξεις τῶν ὠδῶν τῶν κανόνων πού ἔχουν ὡς περιεχόμενο τό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας, ὅπως καί σέ ὅλους τούς ὕμνους τῶν Θεομητορικῶν ἑορτῶν καί τῶν ἀφιερωμένων σέ ἐκείνην ἀκολουθιῶν – π.χ. τοῦ ᾽Ακαθίστου ῞Υμνου ἤ τῶν Παρακλητικῶν Κανόνων – οἱ παραπάνω προεικονίσεις μαζί καί μέ πλῆθος ἄλλων πράγματι ἀποτελοῦν τό εὐλογημένο περιεχόμενό τους. ῾Χαῖρε κιβωτέ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι᾽ (χαῖρε σύ Παναγία, πού χρυσώθηκες ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ), ἀκοῦμε αἴφνης στόν ᾽Ακάθιστο ῞Υμνο – χαιρετισμός πού κατανοεῖται ἀπό τή φράση τοῦ σημερινοῦ ἀποστόλου πού λέει ὅτι ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης ἦταν χρυσωμένη ἀπό ὅλες τίς πλευρές της: ῾καί τήν κιβωτόν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ᾽. ῾Χαῖρε λυχνία καί στάμνε Μάννα φέρουσα, τό γλυκαῖνον τά τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια᾽ (Χαῖρε σύ Παναγία πού εἶσαι ἡ ἀληθινή λυχνία (σέ σχέση μέ τήν παλαιά τῶν ῾Αγίων τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου) καί ἡ στάμνα πού φέρεις τό ἀληθινό Μάννα, τόν Χριστό, πού γλυκαίνει τίς αἰσθήσεις τῶν εὐσεβῶν καί πιστῶν ἀνθρώπων), ἀκοῦμε ἀπό τόν κανόνα τοῦ ἀκαθίστου ὕμνου (ὠδή δ´). Κι ἑκατοντάδες φορές ῾θεοτοκίον᾽ σάν τό παρακάτω πού συναντᾶμε στούς ὄρθρους ὅλων τῶν ἑορτῶν: ῾Σέ κιβωτόν καί τράπεζαν καί λυχνίαν καί στάμνον, καί ὄρος καί παλάτιον, θρόνον κλίνην καί πύλην τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, τήν ῾Αγίαν Παρθένον καί Θεοτόκον ἅπαντες ἀνυμνοῦμεν ἐκ πόθου᾽ (῞Ολοι μέ πόθο ὑμνολογοῦμε ᾽Εσένα τήν ἁγία Παρθένο καί Θεοτόκο, πού εἶσαι κιβωτός καί τράπεζα καί λυχνία καί στάμνα καί ὄρος καί παλάτι, θρόνος καί κλίνη καί πύλη τοῦ Βασιλέα τῆς δόξης Χριστοῦ).

3. Καί βεβαίως ἡ χριστολογική κατανόηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης διαπιστώνουμε ὅτι κατά τήν ᾽Εκκλησία μας περιλαμβάνει πάντοτε μαζί μέ τόν Χριστό καί τήν ἴδια τήν Παναγία Μητέρα Του. Κάθε δηλαδή ἐκπλήρωση προφητείας τῆς Παλαιᾶς συναντᾶ εἴτε ἀπευθείας τόν ἴδιο τόν Κύριο ᾽Ιησοῦ (καί κατ᾽ ἐπέκταση καί τό ζωντανό σῶμα Του τήν ᾽Εκκλησία) εἴτε Αὐτόν μέσω τῆς Μητέρας Του. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι Χριστός καί Παναγία εἶναι πάντοτε συνδεδεμένοι ἀδιάσπαστα κατά τήν πίστη μας σέ βαθμό πού τυχόν παραθεώρηση τῆς Παναγίας συνιστᾶ παραθεώρηση καί διαστροφή τοῦ προσώπου καί τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. ῾Η ᾽Εκκλησία μας μάλιστα εἶδε ἐν Πνεύματι ὅτι ἡ θεοτοκία τῆς Παναγίας  – νά γεννήσει ὡς ἄνθρωπο τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ – ἀποτελεῖ ὅρο δογματικό, συνεπῶς ἡ μή ἀποδοχή τῆς θεοτοκίας αὐτῆς ἐκτρέπει τόν μή δεχόμενο αὐτήν στήν πλάνη τῆς αἱρέσεως (π.χ. νεστοριανισμός ἤ προτεσταντισμός).

4. Κατά συνέπεια ὁ ὀρθόδοξος πιστός ὄχι μόνον δέν ἐκπλήσσεται ἀπό τίς δοξολογικές ἀναφορές τῆς ᾽Εκκλησίας πρός τό πάντιμο πρόσωπο τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, ἀλλά χαίρεται καί εὐφραίνεται, γιατί γνωρίζει ὅτι οἱ δοξολογίες αὐτές στοχεύουν στήν πραγματικότητα στό λατρευτό πρόσωπο τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ του. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι πλῆθος ἁγίων μας, ὅπως ὁ ἅγιος Νεκτάριος γιά παράδειγμα, συγκινεῖτο καί κατενύσσετο καί μόνο μέ τό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματός Της, ὅπως κι ὅτι οἱ περισσότεροι πιστοί σταυροκοπιοῦνται καί σηκώνονται ὄρθιοι μέ τήν ἀναφορά σέ Αὐτήν. ῾῾Αγιόπρωτε σεμνή, ἐγκώμιον οὖσα τῶν οὐρανίων Ταγμάτων, ᾽Αποστόλων ὑμνωδία, Προφητῶν περιοχή᾽ ψάλλει ἀδιάκοπα ἡ ᾽Εκκλησία μας.  ῞Οπως βεβαίως καί ἀντιστρόφως καί μόνο τό ὄνομά Της κατακαίει τούς δαίμονες καί κάθε ταλαίπωρο ὄργανό του.

῾Η δύναμή Της λοιπόν εἶναι τεράστια γιά χάρη τοῦ κόσμου, διότι στήν πραγματικότητα διοχετεύεται μέσω Αὐτῆς τῆς εὐλογημένης ἡ παντοδυναμία τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου. ῾Πολύ ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου᾽. Κι εἶναι ἀκριβῶς ἡ δύναμη αὐτή τοῦ Θεοῦ διά τῆς Θεοτόκου πού βιώνει κάθε ὀρθόδοξος πιστός, ὅταν μέ πίστη ἐπικαλεῖται τήν ἅγια μεσιτεία Της. Τό πλῆθος τῶν ἁγίων εἰκόνων Της, τά ἄπειρα προσκυνήματα ἐπ᾽ ὀνόματί Της, τί ἄλλο φανερώνουν παρά τά θαυμαστά γεγονότα τῆς ἐπεμβάσεώς Της στήν πάλλουσα ἀπό πίστη καρδιά τοῦ χριστιανοῦ; Πόσο πράγματι ἐπιβεβαιώνεται καθημερινά ἡ ἀλήθεια τοῦ ἀπολυτικίου της κατά τή μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεώς Της, ῾ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε᾽!

γ. Ζοῦμε κρίση μεγάλη, οἰκονομική καί κυρίως πνευματική. ῾Η διαπίστωση εἶναι δεδομένη. ῾Η διέξοδος καί ἡ λύση μᾶς διαφεύγουν. ῾Η κάθε ἑορτή τῆς Παναγίας μας ὅπως ἡ σημερινή, δίνει τήν ἀπάντηση: ἡ Παναγία Μητέρα μας εἶναι πάντοτε παροῦσα καί πρόθυμη νά μᾶς βοηθήσει. ῾Η δύναμη τῆς μεσιτείας Της πρός τόν Θεό εἶναι ἄπειρη. Τό θέμα εἶναι νά προσανατολιστοῦμε πρός Αὐτήν, πού σημαίνει νά στραφοῦμε πρός τόν Κύριο ᾽Ιησοῦ Χριστό καί τήν ἁγία ᾽Εκκλησία Του. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἐπέλεξε σήμερα ἡ ᾽Εκκλησία μας αὐτόν τόν σκοπό ἔχει.

 παπα Γιώργης Δορμπαράκης 

pgdorbas.blogspot.gr

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Η Αγία Γραφή ως εκπαιδευτής

Εγγύηση κατά του εκφυλισμού του νου και σαν έναυσμα για την ανάπτυξή του τίποτα δεν μπορεί να παραβληθεί με το λόγο του Θεού. Σαν μέσο πνευματικής εκγύμνασης, η Γραφή είναι πιο αποτελεσματική από κάθε άλλο βιβλίο ή από όλα μαζί τα άλλα βιβλία συγκεντρωμένα.

Η σοβαρότητα των θεμάτων της, η όμορφη απλότητα του λεκτικού της, η καλλονή των παραστάσεών της δραστηριοποιούν και ανυψώνουν την σκέψη όσο τίποτε άλλο. Καμιά άλλη μελέτη δεν μπορεί να αποδώσει τέτοια πνευματική δύναμη, όπως η προσπάθεια για την κατανόηση των καταπληκτικών αληθειών που αποκαλύπτει. Όταν ο νους έρχεται σε επαφή με τη σκέψη του άπειρου Θεού, δεν μπορεί παρά να διευρυνθεί και να ενισχυθεί.

Και μεγαλύτερη ακόμη είναι η δύναμη της Γραφής για την ανάπτυξη της πνευματικής φύσης. Ο άνθρωπος που είναι πλασμένος για επικοινωνία με το Θεό, μόνο σε μια τέτοια κοινωνία βρίσκει την πραγματική του ανάπτυξη.

Πλασμένος να βρει τη μεγαλύτερη χαρά του στο Θεό, δεν μπορεί να βρει σε τίποτε άλλο εκείνο που θα κατευνάσει τη λαχτάρα της καρδιάς και θα ικανοποιήσει την πείνα και τη δίψα της ψυχής. Εκείνος που με ειλικρινές και επιδεκτικό για μάθηση  πνεύμα μελετάει το λόγο του Θεού επιδιώκοντας να καταλάβει τις αλήθειες του, θα έρθει σε επαφή με το Συγγραφέα του. Και, εκτός αν ο ίδιος τα θέσει, δεν υπάρχουν όρια στις πιθανότητες που έχει για την ανάπτυξή του.

Το κεντρικό θέμα της Αγίας Γραφής, το θέμα γύρω απ' το οποίο συγκεντρώνονται όλα τα θέματα ολόκληρου του βιβλίου, είναι το σχέδιο της απολύτρωσης, της αποκατάστασης της εικόνας του Θεού στην ανθρώπινη ψυχή.

Απ' την πρώτη νύξη της ελπίδας στη φράση που πρωτοειπώθηκε στην Εδέμ , μέχρι την τελευταία ένδοξη υπόσχεση στην Αποκάλυψη, "θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών" (Αποκάλυψη κβ΄,4) το βάρος κάθε βιβλίου και κάθε περικοπής της Γραφής είναι η αποκάλυψη του θαυμαστού αυτού θέματος -της δύναμης του Θεού "όστις δίδει εις ημάς την νίκην διά του Κυρίου Ιησού Χριστού." (Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους ιε΄,57).

Όποιος συλλαμβάνει τη σκέψη αυτή, έχει μπροστά του ένα ολόκληρο πεδίο μελέτης. Έχει το κλειδί που τού ξεκλειδώνει το θησαυροφυλάκιο του λόγου του Θεού.

Η επιστήμη της απολύτρωσης είναι η επιστήμη των επιστημών, η επιστήμη που αποτελεί τη μελέτη των αγγέλων (Α΄ Επιστολή Πέτρου α΄,12) και των υπάρξεων των αναμάρτητων κόσμων, η επιστήμη που απασχολεί την προσοχή του Κυρίου και Σωτήρα μας, η επιστήμη που εισχωρεί στη βουλή της σκέψης του Παντοδυνάμου "της σεσιωπημένης από χρόνων αιωνίων" (προς Ρωμαίους Επιστολή ις΄,25), η επιστήμη που θα αποτελέσει τη μελέτη του λυτρωμένου λαού του Θεού στους ατέλειωτες αιώνες.

Αυτή είναι η ανώτερη σπουδή με την οποία είναι δυνατόν να ασχοληθεί ο άνθρωπος. Αυτή, όσο καμιά άλλη, ζωογονεί το νου και ανυψώνει την ψυχή.  

 http://1myblog.pblogs.gr/

Η κατανόηση του θελήματος του Θεού

    

 

Ο μεγάλος σκοπός της ζωής μας ως χριστιανοί δεν είναι να ζούμε μια αξιοπρεπή ζωή χωρίς προβλήματα και με το κεφάλι «ψηλά». Ο μεγάλος σκοπός της ζωής μας δεν είναι να μη δημιουργούμε προβλήματα στους άλλους. Δεν είναι να έχουμε μια καλή οικογένεια με παιδιά κι εγγόνια. Δεν είναι να έχουμε υγεία, κι ας λέει ο λαός «υγεία πάνω απ’ όλα».

Ο μεγάλος σκοπός της ζωής μας ως χριστιανοί, ο μεγάλος σκοπός του Θεού για μας. είναι να δοξάζεται ο Θεός στη ζωή μας. Δηλαδή: Με ό, τι κάνω, ό, τι λέω, το πώς φέρομαι και το πώς δίνω τον καιρό μου, με καθετί που επιλέγω, να φανερώνεται πως ο Χριστός είναι ό, τι πιο πολύτιμο έχω. Και με αυτόν τον τρόπο να δοξάζεται ο Θεός στη ζωή μου.  Ο μεγάλος σκοπός του Θεού για μας είναι να μας κάνει σαν τον Χριστό. Δεν είναι να μας λύνει τα προβλήματα, αν και το κάνει.  Δεν είναι να αφαιρεί εμπόδια, είναι να οδηγεί τη ζωή μας από τέτοια μονοπάτια που να φαίνεται στους άλλους η άπειρα μεγάλη αξία που έχει ο Χριστός! Κι αυτό είναι λατρεία.

Αυτός είναι ο στόχος του Ρωμαίους 12:1, Σας παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί, χάρη των οικτιρμών τού Θεού, να παραστήσετε τα σώματά σας ως θυσία ζωντανή, άγια, ευάρεστη στον Θεό, η οποία είναι η λογική σας λατρεία (Ρωμαίους 12:1). Ο σκοπός είναι όλη η ζωή μου να είναι λατρεία. Λατρεία σημαίνει να χρησιμοποιώ το μυαλό, την καρδιά, το σώμα, όλο μου το είναι για να φαίνεται πόσο μεγάλος είναι ο Θεός. Ο τρόπος που ζω στην οικογένειά μου, στη δουλειά μου, στους φίλους μου, στα προβλήματα και στην ευτυχία μου, να δείχνει πως το πιο πολύτιμο πρόσωπο είναι ο Θεός.

 

Το εδάφιο 2 εξηγεί το πώς μπορεί αυτό να συμβεί: Και μη συμμορφώνεστε με τούτο τον αιώνα, αλλά μεταμορφώνεστε διαμέσου της ανακαίνισης του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο (Ρωμαίους 12:2). Γίνομαι λατρευτής, φανερώνεται η αξία του Χριστού, όταν δεν γίνομαι ένα με τον κόσμο. Όταν μεταμορφώνομαι. Και η μεταμόρφωση συμβαίνει καθώς ανακαινίζεται ο νους μου.

 

Όσοι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, είναι ήδη καινούργια κτίσματα, καινούργιοι άνθρωποι. Αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέρασαν, δέστε, τα πάντα έγιναν καινούργια (Β΄ Κορινθίους 5:17).  Τώρα όμως, γίνομαι αυτό που είμαι! Συνεχίζω να μεταμορφώνομαι. Γεννήθηκα σε μια καινούργια οικογένεια και τώρα γίνομαι αυτό που γεννήθηκα να είμαι. Για να θυμηθούμε από την προς Κολοσσαείς: Ντυθήκατε τον καινούργιο, αυτόν που ανακαινίζεται σε επίγνωση, σύμφωνα με την εικόνα εκείνου που τον έκτισε (Κολοσσαείς 3:10).  Ήδη έχω ντυθεί τον Χριστό και τώρα ανακαινίζομαι σύμφωνα με το πρότυπο του Χριστού.

 

Είπαμε λοιπόν, πως αυτή η μεταμόρφωση λαμβάνει χώρα καθώς ανακαινίζεται ο τρόπος που σκέφτομαι. Και καθώς αυτό γίνεται, γράφει στο τελευταίο μέρος του εδαφίου μπορώ να καταλαβαίνω ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Διαβάζω από τη μετάφραση του Λόγου: Και μην προσαρμόζεστε στον τρόπο ζωής του κόσμου αυτού, αλλά να μεταμορφώνεστε καλλιεργώντας έναν καινούργιο τρόπο σκέψης, έτσι ώστε να διακρίνετε εξετάζοντας, ποιο είναι το θέλημα του Θεού, που είναι καλό και ικανοποιητικό και τέλειο (Ρωμαίους 12:2, Λόγος).  Κι από τη Νέα Μετάφραση: Έτσι θα μπορείτε να διακρίνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το καλό και αρεστό στο Θεό και τέλειο (ΝΜΒ).

 

Σήμερα, λοιπόν, θα μελετήσουμε μαζί από τον Λόγο του Θεού, τι σημαίνει η φράση «το θέλημα του Θεού» και πως το διακρίνουμε.

Υπάρχουν δύο ξεκάθαρες και διαφορετικές έννοιες για τη φράση «το θέλημα του Θεού». Πρέπει να ξέρουμε ποιες είναι και ποια από τις δύο σημασίες είναι αυτή που εννοείται στο εδάφιο αυτό. Στην πραγματικότητα είναι σημαντικό να ξέρουμε αυτές τις δύο έννοιες γιατί έτσι βοηθούμαστε να καταλάβουμε πιο καλά τον Λόγο του Θεού και τα σχέδια του Θεού.

 

Η πρώτη έννοια είναι αυτή που ονομάζουν οι θεολόγοι το κυρίαρχο θέλημα του Θεού ή άλλοι το ονομάζουν η βουλή του Θεού, ή τα σχέδια του Θεού.  Για να καταλάβουμε τι εννοείται με αυτό, μπορούμε να δούμε τι είπε ο Χριστός στην προσευχή του στη Γεθσημανή. Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι· όμως, όχι όπως εγώ θέλω, αλλ' όπως εσύ (Ματθαίος 26:39). Σε τι αναφέρεται ο Χριστός; Αναφέρεται στη βουλή του Θεού, στο σχέδιο του Θεού, στο θέλημά του που επρόκειτο να συμβεί σε λίγες ώρες. Για το θέλημα αυτό διαβάζουμε στις Πράξεις 4, όταν προσεύχεται η Εκκλησία Επειδή, στ' αλήθεια, συγκεντρώθηκαν ενάντια στον άγιο παίδα σου, τον Ιησού -αυτόν που έχρισες- και ο Ηρώδης, και ο Πόντιος Πιλάτος, μαζί με τα έθνη και τους λαούς τού Ισραήλ, για να κάνουν όσα το χέρι σου και η βουλή σου προόρισε να γίνουν (Πράξεις 4:27-28). Το θέλημα του Θεού ήταν να πεθάνει ο Χριστός. Αυτή ήταν η βουλή και το σχέδιό Του. Δεν θα άλλαζε. Κι ο Χριστός δέχθηκε και υπάκουσε σε αυτό που ο Θεός ήθελε να συμβεί.

 

Μην ξεχνάμε πως αυτό το σχέδιο περιλάμβανε και την αμαρτία του Ηρώδη, του Πιλάτου, των στρατιωτών, των αρχιερέων, όλοι αμάρτησαν καθώς αυτό το σχέδιο εκπληρώνονταν. Ήταν θέλημα Θεού να συμβούν πράγματα που αλλού ο Θεός λέει πως δεν θέλει και πως μισεί. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν υπεύθυνοι για τις πράξεις τους καθώς ο Θεός εκπλήρωνε στο πλήρωμα του χρόνου τα σχέδιά του.

 

Κι επίσης, γράφει στην Α΄ Πέτρου 3:17, Καλύτερα, δηλαδή, να πάσχετε αγαθοποιώντας, αν έτσι είναι το θέλημα του Θεού, παρά κακοποιώντας (Α’ Πέτρου 3:17). Με άλλα  λόγια, μπορεί να είναι θέλημα Θεού οι χριστιανοί να υποφέρουν επειδή κάνουν το καλό. Κι εδώ το κακό που θα τους συμβεί είναι ο διωγμός. Και μπορεί αυτό να είναι θέλημα Θεού να συμβεί.  Όμως, ο διωγμός είναι αυτός καθαυτός μια αμαρτωλή πράξη για αυτόν που την κάνει. Μέσα στη βουλή του Θεού λοιπόν, στο κυρίαρχο  θέλημα και σχέδιο Του περιλαμβάνονται πράξεις που για αυτούς που τα κάνουν είναι αμαρτία και είναι υπεύθυνοι για αυτό.

 

Δίνεται μια περίληψη όλων αυτών στην Εφεσίους 1:11, σ' αυτόν,[τον Χριστό] στον οποίο και πήραμε κληρονομιά, καθώς προοριστήκαμε σύμφωνα με την πρόθεση εκείνου, που ενεργεί τα πάντα, σύμφωνα με τη βουλή τού θελήματός του (Εφεσίους 1:11). Ο Θεός κάνει, ό,τι κάνει, ενεργεί τα πάντα, σύμφωνα με την αιώνια βουλή του.

 

Και υπάρχουν βέβαια κι ένα σωρό άλλα εδάφια που δείχνουν τη βουλή και την πρόνοια του Θεού ακόμη και στις λεπτομέρειες.

-Δύο σπουργίτια δεν πουλιούνται για ένα ασσάριο; Ένα απ' αυτά, όμως, δεν θα πέσει επάνω στη γη, χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας (Ματθαίος 10:29). Στις Παροιμίες:  

-Ο κλήρος ρίχνεται στην κάλπη· όλη η κρίση του, όμως, είναι από τον Κύριο (Παροιμίες 16:33). Στην αρχή του κεφαλαίου 16,

-Οι προπαρασκευές της καρδιάς είναι του ανθρώπου· από τον Κύριο, όμως, είναι η απόκριση της γλώσσας (Παροιμίες 16:1). Στο κεφάλαιο 21,

-Η καρδιά τού βασιλιά είναι στο χέρι τού Κυρίου σαν ρεύματα νερών· όπου θέλει, τη στρέφει (Παροιμίες 21:1).

 

Αυτή είναι η πρώτη σημασία του θελήματος του Θεού. Είναι η βουλή του Θεού την οποία κυρίαρχα, με εξουσία, με σοφία και με αγάπη, πραγματοποιεί. Η βουλή αυτή δεν μπορεί να ανατραπεί από κανέναν ποτέ. Όπως αναγνώρισε ο Ναβουχοδονόσορ στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ: Με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού, και στους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει κάποιος που να εμποδίζει το χέρι του ή που να του λέει: Τι έκανες; (Δανιήλ 4:35).

 

Η δεύτερη σημασία για το θέλημα του Θεού στην Αγία Γραφή είναι οι εντολές του. Είναι όλα αυτά που βρίσκουμε γραμμένα στον Λόγο Του για να τα πράξουμε. Το θέλημά Του είναι η αλήθεια Του, που θέλει και μας ζητάει να ζήσουμε. Αυτό το θέλημα του Θεού παρόλο που μας είναι γνωστό συχνά δεν το υπακούμε, μπορεί να παραβιαστεί από τον άνθρωπο και παραβιάζεται. Για παράδειγμα είπε ο Χριστός: Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε· αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς (Ματθαίος 7:21).  Δεν κάνουν όλοι το θέλημα του Πατέρα. Αυτό λέει. Δεν θα μπουν όλοι στη βασιλεία των ουρανών. Γιατί; Επειδή δεν πράττουν όλοι το θέλημα του Θεού.

 

Στην Α΄ Θεσσαλονικείς πάλι γράφει: Επειδή, τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχετε από την πορνεία (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:3). Να μια πολύ συγκεκριμένη περίπτωση εντολής του Θεού: ο αγιασμός μας, η σεξουαλική καθαρότητά μας. Αυτό είναι το θέλημά Του το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να μην υπακούσει.

 

Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο:  Πάντοτε να χαίρεστε. Αδιάκοπα να προσεύχεστε. Σε όλα να ευχαριστείτε· επειδή, αυτό είναι το θέλημα του Θεού σε σας εν Χριστώ Ιησού (Α΄ Θεσσαλονιείς 5:16-18). Μέσα σε κάθε περίσταση θέλει ο Θεός να λέω ευχαριστώ, να χαίρομαι να προσεύχομαι. Κι αυτό είναι θέλημα του Θεού που ο άνθρωπος δυστυχώς δεν υπακούει.

 

Κι ένα ακόμη παράδειγμα: Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του· εκείνος, όμως, που πράττει το θέλημα του Θεού, μένει στον αιώνα (Α΄ Ιωάννου 2:17). Δεν μένουν όλοι στον αιώνα. Κάποιοι θα μείνουν. Κάποιοι όχι. Ποια η διαφορά; Κάποιοι πράττουν το θέλημα του Θεού. Κάποιοι δεν το πράττουν. Το θέλημα του Θεού, λοιπόν, με αυτή τη σημασία, ενώ είναι γνωστό κι αποκαλυμμένο, δεν πραγματοποιείται στις ζωές μας, στη γη πάντα.

 

Το συμπέρασμα λοιπόν, είναι από αυτά κι άλλα πολλά εδάφια στην Αγία Γραφή πως υπάρχουν δύο τρόποι για να καταλάβουμε το θέλημα του Θεού. Και οι δύο είναι αληθινοί και σημαντικοί, να τους καταλάβουμε και να τους πιστέψουμε. Η μία σημασία είναι πως το θέλημα του Θεού είναι η κυρίαρχη βουλή Του. Η άλλη σημασία είναι το αποκαλυμμένο θέλημά Του για τη ζωή μας. Η κυρίαρχη βουλή του θα συμβεί, είτε το πιστεύουμε είτε όχι. Το γραπτό για μας θέλημά Του, οι εντολές Του για τον άνθρωπο, μπορούν να παραβιαστούν και παραβιάζονται καθημερινά.

 

Πριν προχωρήσουμε στο πως αυτές οι αλήθειες σχετίζονται με το Ρωμαίους 12:2, θέλω να κάνω ένα σύντομο σχόλιο για την αξία αυτών των αληθειών. Οι αλήθειες αυτές μας βοηθούν στην ανάγκη μας, ιδιαίτερα όταν είμαστε βαθιά πληγωμένοι και ζούμε μια απώλεια. Έχουμε ανάγκη τη βεβαιότητα πως ο Θεός έχει τον πλήρη έλεγχο στη ζωή μου. Αυτό σημαίνει πως μέσα από τον πόνο μου και την απώλειά που ζω, εργάζεται για το καλό μου και για το καλό όλων όσων Τον αγαπούν. Πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι τυχαίο. Μας κάνει σαν τον Χριστό. Κι επίσης ο Χριστός μας καταλαβαίνει. Ξέρει τον ανθρώπινο πόνο από κάθε πλευρά, πιο καλά από τον καθένα. Έχει βιώσει ανυπόφορο σωματικό πόνο, απόρριψη, προδοσία, εγωισμό και μας καταλαβαίνει.

 

Αυτή η κατανόηση των πραγμάτων μπορεί να μας οδηγήσει μέσα στον πόνο μας, να σταθούμε σαν τον Ιωσήφ ο οποίος είπε στα αδέλφια του: --Τώρα, λοιπόν, μη λυπάστε· ούτε να σας φανεί σκληρό, ότι με πουλήσατε εδώ· επειδή, για διατήρηση της ζωής με απέστειλε ο Θεός μπροστά σας (Γένεση 45:5).

-Ο Θεός με απέστειλε μπροστά σας (Γένεση 45:7).

-Τώρα, λοιπόν, δεν με αποστείλατε εσείς εδώ, αλλ' ο Θεός (Γένεση 45:8). Είναι θέλημα Θεού τα αδέλφια να πουλάνε τον μικρό τους αδελφό; Όχι βέβαια! Όλο αυτό όμως, ενορχηστρώθηκε από τον Θεό, ο οποίος δεν μας αδικεί ποτέ, αλλά χτίζει μέσα μας τον Ιησού Χριστό για τη δική Του δόξα. Και ποτέ δεν μας επιτρέπει πειρασμό πάνω από τις δυνάμεις μας. Αυτή είναι η υπόσχεσή Του.

 

Από τη μία ο Θεός είναι παντοκράτορας και τίποτα δεν συμβαίνει έξω από τον έλεγχό Του. Από την άλλη ο Ιησούς Χριστός είναι ο μέγας αρχιερέας που με καταλαβαίνει και με παρηγορεί στον πόνο μου. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί και με οδηγεί να νικώ τον πειρασμό, αλλά από την άλλη εγώ δεν πρέπει να λυπώ το Άγιο Πνεύμα. Το κυρίαρχο θέλημά Του, πάντα θα γίνει. Οι εντολές Του, ο γραπτός αποκαλυμμένος λόγος Του, μπορεί  να παραβιαστεί.

 

Διαβάζουμε λοιπόν στο Ρωμαίους 12:2, Και μη συμμορφώνεστε με τούτο τον αιώνα, αλλά μεταμορφώνεστε διαμέσου της ανακαίνισης του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο (Ρωμαίους 12:2). Ποιο είναι το θέλημα του Θεού που εννοείται εδώ; Αυτό που εννοείται  εδώ είναι το δεύτερο, το γραπτό αποκαλυμμένο θέλημα του Θεού. Κι αυτό για δύο λόγους τουλάχιστον.

 

Ο ένας είναι πως ο Θεός δεν μας επιτρέπει να γνωρίζουμε πάντα τα σχέδιά Του πριν να γίνουν. Συχνά τα γνωρίζουμε εκ των υστέρων.  Γράφει στο Δευτερονόμιο: Τα κρυμμένα πράγματα ανήκουν στον Κύριο τον Θεό μας· τα αποκαλυμμένα, όμως, σε μας και στα παιδιά μας, παντοτινά, για να εκτελούμε όλα τα λόγια αυτού τού νόμου (Δευτερονόμιο 29:29). Αν το μόνο που θέλω είναι να ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, δεν σκέφτομαι σωστά. Δεν θέλω ανακαινισμένο μυαλό, θέλω μια κρυστάλλινη μπάλα. Ο Θεός όμως, θέλει να με μεταμορφώνει.

 

Ο δεύτερος λόγος που το θέλημα του Θεού στο Ρωμαίους 12:2 δεν είναι οι αιώνιες βουλές και τα σχέδια του Θεού, αλλά το θέλημά του, που θέλει να το υπακούμε είναι τα ίδια τα λόγια του εδαφίου: ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο. Που σημαίνει πως μπορώ, και πρέπει να μπορώ, να καταλαβαίνω τι θέλει ο Θεός και να διαλέγω να υπακούω. Δεν πρέπει να διαλέγω την αμαρτία, αλλά αυτό που θέλει ο Θεός. Είναι αυτό που λέει στην Εβραίους: Η στερεή τροφή, όμως, είναι για τους τελείους, οι οποίοι, χάρη στη συνεχή χρήση, έχουν τα αισθητήρια γυμνασμένα, στο να διακρίνουν το καλό και το κακό (Εβραίους 5:14).  Αυτό κάνει το ανακαινισμένο μυαλό. Καθώς μεγαλώνω στην πίστη, καθώς αυξάνω στον Χριστό, μαθαίνω να καταλαβαίνω σε κάθε περίσταση τι πρέπει να κάνω.

 

Ο στόχος του εδαφίου Ρωμαίους 12:2 είναι με ανακαινισμένο μυαλό, επειδή έχω τέτοιο μυαλό που διαρκώς θα ανακαινίζεται, να μπορώ να καταλαβαίνω τι θέλει ο Θεός, όχι να μου το αποκαλύπτει, με κάποιο τρόπο χωρίς αυτό όμως, να μεταμορφώνει τη ζωή μου. Βλέπετε εδώ είναι μια απάντηση του γιατί ο Θεός δεν φανερώνει πάντοτε το θέλημά Του με μια αποκάλυψη, ή με μια προφητεία; Γιατί να θέλει να μπορώ να διακρίνω το θέλημά Του;  Γιατί να θέλει να έχω αισθητήρια γυμνασμένα στο να διακρίνουν το καλό και το κακό;

 

Επειδή αν ζω τη ζωή μου όχι με βάση την πνευματική σοφία που βρίσκω στον Λόγο του Θεού, αλλά με βάση εξωτερικές αποκαλύψεις, τότε δεν ωθούμαι να δω, να παραδεχτώ, και να μετανοήσω από  τα είδωλα που έχω μέσα μου, τη διαφθορά που υπάρχει στην ανθρώπινη καρδιά. Γιατί μπορεί να μου αποκαλύψει κάτι ο Θεός και να πάω να το κάνω, χωρίς να το θέλω, ή ακόμη και χωρίς να αγαπώ τον Κύριό μου.

 

Ο Κύριός μου, θέλει να ανακαινίζει το μυαλό μου, ώστε να «θέλω» και να «αγαπώ» τον νόμο Του. Θέλει το δικό Του θέλημα να γίνεται και δικό μου. Θέλει να ανακαινίζει τη σκέψη μου. Θέλει να με αλλάζει. Να με μεταμορφώνει κι ως μεταμορφωμένος να μπορώ να βλέπω και να καταλαβαίνω τι θέλει ο Θεός. Δεν θέλει μόνο να δίνει οδηγίες, αλλά να γίνομαι σαν τον Χριστό.

 

Είναι θέλημα Του λοιπόν, να καταλαβαίνω το θέλημά Του, καθώς με αλλάζει, καθώς με μεταμορφώνει. Για αυτό η προφητεία, το όνειρο, το όραμα ή η αποκάλυψη, δεν είναι ο συνήθης τρόπος που μαθαίνουμε τι θέλει ο Θεός. Δεν ενδιαφέρεται ο Θεός μόνο να μας λέει πράγματα, αλλά να μας αλλάζει ώστε να βλέπουμε και να καταλαβαίνουμε τι θέλει ο Θεός.

 

Υπάρχουν τρία στάδια, αν μπορούμε να το πούμε έτσι που ο χριστιανός μπορεί να γνωρίζει και να πράττει το αποκαλυμμένο θέλημα του Θεού, κι αυτό απαιτεί το ανακαινισμένο από το Πνεύμα μυαλό που διαρκώς ανανεώνεται.

 

Το θέλημα του Θεού αποκαλύπτεται με εξουσία στην Αγία Γραφή. Χρειαζόμαστε το νου που ανακαινίζεται για να διαβάζουμε και να καταλαβαίνουμε τις εντολές του Θεού στην Αγία Γραφή. Χωρίς αυτό, θα διαστρεβλώσουμε την αποκάλυψη του Θεού ώστε να αποφύγουμε τις εντολές του που δεν θέλουμε να υπακούσουμε. Στην Αγία Γραφή μαθαίνουμε για την αυταπάρνηση, για την καθαρότητα, για την αγάπη, για το ότι ο Χριστός μπορεί να χαρίσει την απόλυτη απόλαυση στην καρδιά. Διαβάζουμε στη Β’  Τιμόθεο πως με τον Λόγο του Θεού Είναι ο άνθρωπος του Θεού τέλειος, ετοιμασμένος για κάθε έργο αγαθό (Β΄ Τιμόθεο 3:16).  Χρειάζομαι λοιπόν, να διαβάζω, την Αγία Γραφή και να δίνω ενέργεια σε αυτό, να το κάνω με ζήλο, με αγάπη.

 

Το δεύτερο στάδιο είναι μετά την ανάγνωση της αλήθειας, η εφαρμογή της. Η εφαρμογή της αλήθειας σε περιστάσεις που μπορεί να αναφέρονται στη Γραφή ή μπορεί και να μην αναφέρονται. Μέσα στην Γραφή δεν γράφει ποιον θα παντρευτώ, ούτε τι αυτοκίνητο θα οδηγήσω, ούτε αν θα νοικιάσω ή θα αγοράσω σπίτι, με ποια σειρά θα συμπληρώσω τις σχολές στο μηχανογραφικό, που θα κάνω διακοπές ή ένα σωρό άλλες επιλογές που πρέπει να κάνω.

 

Αυτό που χρειάζεται είναι να έχω ένα ανακαινισμένο μυαλό το οποίο θα έχει μορφωθεί και θα κυβερνιέται από αυτά που γράφονται στην Αγία Γραφή, ώστε να δω και να εκτιμήσω όλους τους παράγοντες με το νου του Χριστού και να διακρίνω τι πρέπει να κάνω. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να προσπαθώ συνεχώς να ακούω τη φωνή του Θεού στο τι να κάνω εδώ ή εκεί και να κάνω μόνο αυτό.  Γιατί αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος για να ξέρω τι θέλει ο Θεός να κάνω. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους μόνο λαμβάνοντας άμεση οδηγία από τον Θεό, με προφητεία, ή με κάποια φωνή μέσα τους, εντέλει δεν βλέπουν καθόλου το Ρωμαίους 12:2.

 

Όταν έχουμε ανάγκη να δούμε μια αλήθεια ή όταν θέλει ο Θεός, θα μας φανερώσει το θέλημά Του με άλλους τρόπους. Όμως, ο κύριος τρόπος, ο κατεξοχήν, αν θέλετε, τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνω το θέλημα του Θεού είναι να ανακαινίζεται ο νους μου καθώς το Πνεύμα του Θεού τον ανακαινίζει διαρκώς κι αυτό το κάνει με τον Λόγο του Θεού.  

 

Μα στις Πράξεις τι διαβάζουμε θα πει κάποιος; Αλήθεια τι διαβάζουμε στις Πράξεις; Πως ο Θεός έδωσε οράματα στον Παύλο; Μόνο αυτό έκανε; Του έδωσε ένα όραμα στην Τρωάδα για να περάσουν απέναντι, και μετά του ξαναέδωσε στην Κόρινθο. Στους Φιλίππους, στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια στην Αθήνα; Δεν είχε κάποια αποκάλυψη. Τι λειτουργεί πιο συχνά; Το όραμα, η προφητεία ή ο ανακαινισμένος νους; Θυμάστε τι γράφει στην Εφεσίους; Προσέχετε, λοιπόν, πώς να περπατάτε ακριβώς· όχι ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί,  εξαγοραζόμενοι τον καιρό, επειδή οι ημέρες είναι πονηρές. Και μετά: Διά τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Κυρίου (Εφείσους 5:17). Να καταλαβαίνετε το θέλημα του Κυρίου. Δεν λέει να σας αποκαλύπτεται διαρκώς.

 

Κι ο ίδιος ο Παύλος αυτό που διδάσκει αυτό κάνει: Στοχάστηκα, όμως, αναγκαίο να στείλω σε σας τον Επαφρόδιτο (Φιλιππησίου 2:25). Δηλαδή θεώρησα, υπολόγισα, σκέφτηκα, «ηγησάμην» στο αρχαίο. Καλά τον έστειλες χωρίς να ξέρεις αν οδηγεί ο Θεός; Δεν λέει. Σίγουρα όμως, δεν είναι κακό να σκεφτεί κάποιος κάποια ανάγκη και με ανακαινισμένο μυαλό και προσευχή κι εξάρτηση από τον Θεό να δει τι πρέπει να κάνει.

 

Στην Α΄ Κορινθίους: Αν θεωρηθεί ότι θα είναι καλό να πάω κι εγώ, θα ταξιδέψουν μαζί μου. Σ' εσάς θα έρθω όταν περάσω τη Μακεδονία· γιατί σκοπεύω να περιοδεύσω τη Μακεδονία. Είναι πιθανό να μείνω κοντά σας λίγο καιρό ή να περάσω και όλο το χειμώνα…  (Α΄ Κορινθίους 16:4-6).  Δείτε το λεξιλόγιο. Αν δούμε ότι είναι καλό. Σκοπεύω. Είναι πιθανό. Δεν περιμένει πάντα και παντού μια προφητεία ή ένα όραμα ή μια αλλιώτικη αποκάλυψη! Προσεύχεται, σκέφτεται σχεδιάζει, με ανακαινισμένο νου. Διακρίνει πιο είναι το θέλημα του Θεού.

 

Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά, ανάμεσα στο να προσεύχεται και να εργάζεται κάποιος με ανακαινισμένο μυαλό για να διακρίνει το θέλημα του Θεού και το συνήθειο να ζητάω από τον Θεό να μου δίνει μια καινούργια αποκάλυψη για το τι θα κάνω. Η αποκάλυψη δεν προαπαιτεί μεταμόρφωση. Ο στόχος του Θεού όμως, είναι να με μεταμορφώσει αλλάζοντας τον τρόπο που σκέφτομαι, που κρίνω, που ερμηνεύω τα πράγματα.

 

Αυτό λοιπόν, είναι το δεύτερο στάδιο. Το πρώτο είναι να διαβάζω και να μαθαίνω την Γραφή και το δεύτερο να ξέρω να εφαρμόζω αυτά που μαθαίνω στις περιστάσεις γύρω μου, με ανακαινισμένη σκέψη.

 

Το τρίτο στάδιο είναι το μεγαλύτερο ποσοστό της ζωής μας, όπου δεν σκεφτόμαστε συνειδητά τα λόγια και τις σκέψεις μας, ή τις αντιδράσεις μας.  Είναι όλα αυτά που κάνουμε αυθόρμητα. Αυτά που φανερώνουν πιο καθαρά τι υπάρχει μέσα μας. Ο Χριστός είχε πει: Από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα.  Ο καλός άνθρωπος βγάζει τα καλά από τον καλό θησαυρό της καρδιάς· και ο πονηρός άνθρωπος βγάζει τα πονηρά από τον πονηρό θησαυρό. Σας λέω δε ότι, για κάθε αργό λόγο, που θα μιλούσαν οι άνθρωποι, θα λογοδοτήσουν γι' αυτόν κατά την ημέρα της κρίσης (Ματθαίος 12:34β-36).

Γιατί ονομάζουμε κι αυτό το κομμάτι, τμήμα του θελήματος του Θεού; Επειδή ο Θεός λέει να μην οργιζόμαστε, να μην είμαστε περήφανοι, να μην επιθυμούμε αυτά που ανήκουν στον άλλον, να μη ζηλεύουμε ή να μην αγχωνόμαστε. Καμιά από αυτές τις πράξεις δεν τις προμελετάμε. Εμφανίζονται ξαφνικά, ξεπηδούν μέσα από την καρδιά χωρίς συνειδητή προσπάθεια.

Κι εδώ το Πνεύμα του Θεού ανακαινίζει τον νου, με τον Λόγο του Θεού όσο διαβάζουμε, όσο προσευχόμαστε, όσο ακούμε, και τρεφόμαστε με την αλήθεια. Ώστε κι αυτές οι αντιδράσεις να καθαρίζονται, και να διακρίνουμε πως πρέπει να αντιδράμε και τι να λέμε.

Πως μπορώ να «διακρίνω» το θέλημα του Θεού;

Με την ανακαίνιση του νου. Κι αυτό πως γίνεται;

Μελετώντας τον Λόγο του Θεού!

Εφαρμόζοντας τον Λόγο του Θεού! Τόσο σε αυτά που σκέφτομαι και κάνω, αλλά και στις αυθόρμητες αντιδράσεις.

Ο στόχος του Θεού είναι η μεταμόρφωσή μας. Σύμφωνα με την εικόνα του Χριστού. Αυτό γίνεται καθώς ανακαινίζεται η σκέψη μας, ο εσωτερικός μας άνθρωπος, ο νους η καρδιά. Αν το δέντρο είναι καλό, καλός θα είναι κι ο καρπός (Ματθαίος 12:33).

Δεν μπορώ να το πετύχω μόνος μου. Χρειάζομαι τον Χριστό που πέθανε για τις αμαρτίες μου. Χρειάζομαι το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μου να με οδηγήσει και να με δυναμώσει. Για αυτό ελάτε να βουτήξουμε μέσα στον γραπτό Λόγο του Θεού. Να γεμίσει το μυαλό μας με τη δική Του αλήθεια. Και να προσευχόμαστε ο Πνεύμα του Θεού να μας αλλάζει, να συνεχίσει το έργο Του να γράφει την αλήθεια του Θεού στην καρδιά κι έτσι θα καταλαβαίνουμε τι θέλει ο Θεός, κι αυτό που θέλει ο Θεός είναι αγαθό, είναι ευάρεστο και είναι τέλειο! Και για αυτό θα μιλήσουμε την επόμενη φορά.